Drie tafels verder, op het terras van Le Perroquet, zit een Nederlands koppel. Aan de conversatie te horen – luid en duidelijk – zijn het stagiaires die pas in Brussel zijn gearriveerd. De jongen kijkt een paar keer mijn kant op maar ik negeer zijn steelse blikken. Mijn hoofd staat niet naar lichtvoetig sociaal verkeer. Hij fluistert iets in het oor van zijn tafeldame die daarop ook begint te staren. De jongeman raapt alle moed bijeen en loopt naar mijn tafeltje: “mag ik u iets vragen?” Voordat ik ‘nee’ kan zeggen, stelt hij zijn vraag: “bent u toevallig Het Oliemannetje?” Ik veins opperste verbazing: “Het Wie?” “De bekende lobbyist” vervolgt hij, “Wietse Rusken.” “U moet zich vergissen”, antwoord ik, “ik ben slechts een werkloos chroniqueur”. Dat hakt erin – was dat Frans? – doch de jongen geeft nog niet op: “u lijkt echt sprekend op hem.” “Dat hoor ik wel vaker”, zeg ik minzaam, “daarom heb ik die Olieman van jou eens geGoogled. Er zijn inderdaad gelijkenissen maar er is één groot verschil.” Hij kijkt me vragend aan. “Die meneer Rusken is veel dikker dan ik.” De kaaskop bekijkt me aandachtig en geeft zich eindelijk gewonnen: “ja, dat is waar…” en druipt zichtbaar teleurgesteld af.