Sinds Boni bij mij is ingetrokken, vechten we iedere avond om ‘het bed’. In den beginne sliep Boni keurig in zijn mandje in de woonkamer. Echter, dankzij een uitgekiende lobby-strategie verplaatste die mand zich stapsgewijs richting mijn slaapkamer. Dat was nog tot daaraan toe; Boni mocht onder geen beding op mijn bed slapen; het laatste bastion waar ik heerste. Maar ook dat sneuvelde na de verhuizing naar Spanje. De recente schermutselingen gaan over het lekkerste (lees: warmste; lees: mijn) plekje op het donzen Mekka voor vierpotigen. Als het aan de hond lag, sliep ik domweg op de grond. Wat een egoïstisch bulletje! Gisteravond was ik het beu. Kouwe voeten en in bochten gewrongen omdat mijnheer zijn dikke hondenkont geen centimeter wenst te verplaatsen. Het moet niet gekker worden, de hoogste tijd om te laten zien wie hier de baas is! Met een luid “ga in je mand!’ zwiepte ik Boni vastberaden de bedstede af. Er was echter een praktisch probleempje: zijn mand staat niet in de slaapkamer hetgeen mijn commando enigszins belachelijk maakte. Gelukkig was Boni slaapdronken en zag hij de openstaande koffer aan voor zijn mand. Na mij enige minuten vernietigend aan te kijken vanwege deze misdaad tegen de hondelijkheid, viel Boni uiteindelijk in slaap in mijn Samsonite.
