Boni sukkelt sinds enkele weken met zijn gezondheid. Waarschijnlijk heeft de verhuizing van het zonnige Zuiden naar het druilerige Noorden hem geen goed gedaan. Vorige week in Friesland, was hij plots futloos en wilde zijn mandje niet uit. Hij was helaas niet in staat om ons te vertellen wat er precies scheelde. Gelukkig kende mijn neef een dierenarts die avonddienst had en was bereid ons naar de praktijk te vervoeren. De dokter bleek een jongedame die van aanpakken wist. Ze stelde Boni op zijn gemak, wat niet eenvoudig is, zeker niet als hij op een hoge, metalen tafel moet staan. Het onderzoek verliep voorspoedig totdat ze zijn temperatuur wilde meten. Die placht bij honden ’van achteren’ te worden vastgesteld. Boni sprong zowat een halve meter in de lucht toen de koude thermometer bij het arme beestje binnendrong. We moesten hem met drie man – of eigenlijk met twee man en een vrouw – in bedwang houden. Daarna kon de arts haar werk relatief moeiteloos voortzetten. ‘Laat hem nu maar los, uw hond is kerngezond’, oordeelde de dierenarts. Om er eufemistisch aan toe te voegen: ‘Maar van anaal bezoek is hij duidelijk niet bepaald gediend’. Mijn neef en ik keken elkaar aan, tegelijk. Dezelfde kwinkslag lag op onze beider tongen. We zwegen echter wijselijk; impliciet was de (binnen)pret immers nog veel groter. Met een brede glimlach reden we gedrieën terug naar huis; een neef, een nicht en een bulldog.