Een sportman ben ik nooit geweest. Ik heb weliswaar jarenlang volleybal en tennis gespeeld, maar het sociale aspect was altijd belangrijker dan de sportieve prestaties. Dat gold zeker voor wintersport. Met veel moeite een berg opklauteren, ingepakt als een mummie met te smalle en te lange latten onder je voeten om er vervolgens in ‘no time’ weer van af te dalen, of – in mijn geval – er vanaf te donderen: ik zag er de lol niet zo van in. Bovendien was het koud. Maar het sfeertje eromheen, glühwein, racletten, de gezelligheid, dát sprak mij wel aan. Daarom zei ik steevast “ja” wanneer mijn vrienden mij vroegen om mee op wintersport te gaan.
Ze waren super-fanatiek en zetten de wekker op zeven uur om als eersten bovenaan de zwarte piste te arriveren. Zeven uur, met sneeuw en eskimo-temperaturen. Dat was niet bepaald mijn definitie van vakantie. Ik zei dan dat ik iets later zou komen, draaide me weer om en sliep uit tot een uur of tien. Daarna ging ik uitgebreid ontbijten op een terrasje in de zon. Krantje, vers sapje, omelet, koffie. Vervolgens trok ik naar de sauna of bestelde een massage. Zodra het tijd was om te lunchen herhaalde het ochtendritueel zich, maar dan uiteraard met een wit wijntje erbij. Dat was wat mij betreft het enige dat wel koud mocht zijn.
Als het bijna tijd was voor après-ski en mijn vrienden op de terugweg waren naar ons hotel, trok ik mijn skipak aan en deed ik mijn ski’s onder. Ik bedekte me met sneeuw, in mijn haar, op mijn pak en over de skischoenen. Zo strompelde ik dan de hotelbar binnen, waar ik quasi tegelijkertijd met mijn vrienden aankwam. “Waar waren jullie nou? Ik heb overal lopen zoeken! Ik dacht echt dat we daar hadden afgesproken! Anyway, ben toe aan een borrel, ben gesloopt! Mijn reisgenoten gleden vaak al na twee drankjes onder de bar van vermoeidheid. Dan bestelde ik een rondje en riep, uitgerust: “Kom op jongens, we nemen er nog een! We hebben het verdiend. Bovendien: het is vakantie!”
Après gezien was ik dol op wintersport.