Blijkbaar is er bij deze en gene – de fiscus hopelijk niet meegerekend – behoefte aan opheldering over mijn welbevinden in het algemeen en mijn huidige verblijfsplaats in het bijzonder. Het is vrij simpel: ik woon ‘gewoon’ weer in Brussel (terug op de Zavel, na 16 jaar). Daarnaast ben ik regelmatig in Friesland om tijd door te brengen met mijn vader die sinds kort alleen is. Af en toe ga ik naar Barcelona om mijn appartement – dat ik verhuur en dus niet langer zelf bewoon – in de gaten te houden en er ’en passant’ een zonnestraaltje (en soms iets meer) mee te pakken. Ik werk niet meer, maar zit, zoals u van mij gewend bent, verre van stil (daar zorgt Boni anders wel voor).
Qua gezondheid zijn er – zoals het leven zelf – up’s en niet minder down’s, doch ‘overall’ mag ik niet klagen. Dat helpt geen flikker. Over Brussel heb ik vaak geklaagd maar toch blijk ik verknocht aan deze inefficiënte hutsepot waar de antiquairs onder (vroege) lunchtijd om drank dobbelen ‘op café’, antieke dames in bontjas half-en-halfjes drinken in Art-Déco(r) en je zondags mosselen eet op de markt, waar ‘de bloeiende kerselaars over de kraampjes hangen’, zoals Arnold Karskens het onlangs zo mooi beschreef. De taksen zijn sky high, de congestie is een crime en de corruptie tiert niet minder welig dan in het snobistische Catalunya. Echter, in tegenstelling tot Barcelona, is ‘what you see, what you get.’ Deze stad is geen façade, in tegendeel, de lelijkheid schreeuwt soms recht in je gezicht. Maar de schoonheid van authenticiteit verslaat uiteindelijk leeg uiterlijk vertoon. Gewoon is abnormaal geworden, blijkbaar. Hier niet. Brussel is ‘echt’, midden in een wereld waar alles ‘fake’ is en niemand meer ‘bonjour’ zegt.
Brussel mag dan een klerebende zijn, het is wel ‘mijn’ klerestad. Ik ben weer thuis, dus, in het ’hellhole’ van mijn hart.
