Geleidehond

Geleidehond

De afgelopen week begon elke dag met helse pijn in mijn rechtervoet. Dystonie heet dat, typisch voor ‘jonge’ Parkinson patiënten. Dat duurde meestal tot het begin van de avond. Rond zeven uur kon ik weer enigszins normaal lopen. Iedere dag tien uur pijn, non-stop. Dan is de lol er gauw af. Zelfs bij mij.

Normaliter laat ik Boni vier keer per dag uit. Hij doet zijn behoeftes, snuffelt zich suf en onderhoudt sociale contacten; toplobbyist op vier poten. Hoogtepunt van de dag is het Egmontpark, waar zijn ‘vaste’ kameraadjes wachten om samen te rennen en te spelen. Sinds ‘Barcelona’ is Boni een mooi-weerhond geworden. Het is nu eerder een Spaanse dan een Franse bulldog. Aan regen en kou heeft hij een broertje dood. Telkens wanneer ik hem de natte kasseien van de Zavel opduw om zijn plasje toe te voegen, kijkt hij me vernietigend aan. Dan hoor ik hem denken: welk onmens heeft het gewaagd om ‘moi, Boni’ naar dit Siberische strafkamp te expatriëren.

‘Gelukkig’ regende het steevast wanneer mijn voet ‘off’ was. Zo kon ik zijn pitsstops beperken tot de eigen straat of, als het echt hondenweer was (of juist niet), stiekem in de garage laten plassen. Boni, bedoel ik, voor alle duidelijkheid. Zelfs bij het kleinste spatje regen, wil meneer geen poot buiten zetten. En zelf kon ik geen poot verzetten. ‘Elk nadeel hep z’n voordeel’, zei Johan Cruyff. Die verkoos Barcelona ook boven de lage landen. Als het weer na het diner onverhoopt opklaarde en mijn voet ontspande, zetten we uiteindelijk toch een klein stapje in de wereld, voor het slapengaan.

Vandaag was alles anders. De pijn was quasi weg en zelfs de zon brak voorzichtig door. Zou er een verband zijn tussen mijn voet en het klimaat, dacht ik plots, terwijl we aan de ochtendwandeling begonnen. Dit kon wel eens een goede dag worden. Die koester ik tegenwoordig extra, omdat ze alsmaar schaarser worden. De pijn bleef weg, net als de regen. Alles werd lichtvoetiger, letterlijk. We huppelden bijkans door de stad. Het bezoek aan ‘zijn’ park mocht natuurlijk niet ontbreken. Integendeel, van geluk trakteerde ik Boni op een extra lange ravotsessie. Moe maar voldaan keerden we huiswaarts.

Met Parkinson mag je, net als met het Belgische weer, nooit te vroeg juichen. Die les heb ik intussen wel geleerd. Rond etenstijd ging het alsnog mis: mijn voet ging hermetisch op slot. Desondanks telde ik, optimist (of lobbyist?) tot in de kist, m’n zegeningen. Drie uur pijn is immers veel minder dan tien uur! Het avondplasje kon niet ver van huis plaatsvinden. Net toen ik met Boni de deur uit strompelde, begon het te plensen. Resteerde enkel nog de garage. Ik voelde me schuldig voor die klotevoet en voor dit kloteweer. Wat er toen gebeurde, zal ik nooit vergeten. De rollen werden omgedraaid…

Boni schudde het vocht van zijn vacht. Hij nam een besluit. Mijn hond, amper 20 maanden oud, nam de leiding over. Hij bekeek mijn benen en trok me de straat op. Hij besefte dat het enige dat mij helpt, is in beweging blijven. Daarom zette hij zich over zijn hartgrondige afkeer van regen heen en offerde zich op. Boni liet mij uit! De route ging van de Koningsstraat naar de Kunstberg, de lange versie bovendien – en dat met zo’n hoosbui. Onderweg plaste hij ‘en passant’ op een Ferrari (zie foto) alsof hij wilde zeggen: het enige dat telt is je gezondheid en dat we samen zijn. Het leek of hij iets terug wilde doen voor de prachtige dag. Hij zeiknat, ik hinkend op een been, voortgesleept door een bulldog door Brussel; Dit was Boni’s manier om dankjewel te zeggen. Verre van blind is ‘ie, mijn lieve geleidehond.

96F90BF4-F540-4D08-A965-C87FE82BED51

 

2018-11-14T21:08:35+01:00janvier 24th, 2018|Barcelona, Boni, Brussel, Nieuws, Parkinson|