Plots komt hij naast me zitten. Op de bank, nerveus. Of we even kunnen praten. “Natuurlijk”, zeg ik. “Scheelt er iets? Zijn de brokjes niet lekker? Pest die Rotrottweiler van de overbuuf je weer?” “Nee”, blaft Boni, zachter dan normaal. “Dat is het niet”. Hij durft me nauwelijks aan te kijken. Hij is toch niet ziek? Ik denk dat ik anders ben… gromt ‘ie, bijna onhoorbaar. “Hoe bedoel je, anders?” “Niet boos worden, alsjeblaft…” Tranen in zijn oogjes. “Ik neem je zoals je bent, Boni, ‘t baasje is een echte liberaal!”
“Wat is dit moeilijk, verzucht mijn hondje… ik… eeh… ik denk dat ik biseksueel ben…” Pffwhoef, het hoge woord is eruit geblaft. Het verbaast me niet. Hoe hij naar die macho-bouvier stond te lonken in het park. Of opgewonden jankte als Jesse Klaver op tv was. Een baasje voelt die dingen. Toch is het even slikken. Het is wel je hond, hè. “Boni”, zeg ik, “dit verandert niks tussen ons; als jij maar gelukkig bent!” Ik krijg een grote, natte lik over mijn neus. Boni is opgelucht en blaft luid: ik ben zo blij dat ik eindelijk uit de mand ben!