Vorige week deed ik een rondje Fryslân. Een soort mini-Elfstedentocht. Donderdag speech in Leeuwarden, vrijdag collegetour in mijn ‘oude’ school in Drachten en het nodige familie- en vriendenbezoek. Uiteraard stond ‘quality time’ met mijn vader (84) bovenaan de stempelkaart. Boni mocht mee want mijn neef (Grutte Wytze) bij wie ik steevast logeer, heeft ook een hond en bovendien een grote tuin met kippen. Helaas windt de Friese natuur Boni dermate op dat hij al om 05h enthousiast naast mijn bed staat in plaats van 10h (Brussel) of 11h (Barcelona). Boni gaat minstens één keer mee naar mijn vader – het is toch een soort kleinzoon. Soms vrees ik dat Boni ‘te druk’ is, doch het tegendeel is waar: ze hebben juist een kalmererend effect op elkaar. Mijn vader kan zijn zorgzaamheid geheel kwijt en Boni is onder de indruk van zoveel senioriteit. Bovendien delen ze dezelfde passie: lange wandelingen.
Zaterdag was het zover, Boni sprong bovenop ‘opa’ en toonde zo zijn blijdschap over het weerzien. Dat werd beloond met een aaipartij waar Patricia Paay jaloers op zou zijn, gevolgd door een bakje water en een ‘stukje’ kaas. Dat mocht van mij, maar pa, die weinig ervaring heeft met huisdieren, overschatte het kleine beestje en trachtte een halve kilo Goudse in Boni te proppen. Diplomatiek leidde ik Boni naar zijn mandje, dat ik uit Brussel had meegenomen en onder de vensterbank had gelegd. Zo voelde Boni zich meteen thuis. De ultieme Bonibonus was een wandeling door drie parkjes waarvan het laatste vol zat met eenden. Boni had de tijd van zijn leven, de eendjes iets minder, en papa genoot volop van het samenzijn.
Na thuiskomst had ik een dilemmaatje. Ik had een afspraak met een ‘oude’ vriend in ’de stad’ en meende dat honden niet welkom waren in het koffiehuis. Om Boni nou alleen te laten bij mijn vader, het blok kaas nog indachtig.. wat was wijsheid? Ik bekeek het stilleven voor mij: papa met krant op de bank en Boni snurkend in zijn mandje.. Lytse Wytze wist dat het goed was. ‘Maak je geen zorgen’, stelde mijn vader mij gerust, ‘we verroeren ons niet totdat jij terugbent. Het is immers maar een uurtje. Ga nu maar!’ Aldus geschiedde.
Het uurtje werd – zoals wel vaker bij mij – anderhalf uur. Ik verontschuldigde mij bij mijn vriend: ‘ik moet naar mijn hond. En naar mijn vader’. In die volgorde. Hoewel ik wist dat er in 90 minuten geen hele grote rampen kunnen gebeuren, zette ik de pas er in en belde onderweg naar het ouderlijk huis. Dat ik vertraagd maar onderweg was en hoe het met Boni ging. ‘Alles is ok’, zei mijn vader gapend, ‘Boni is braaf’. Ik had de huissleutel meegekregen zodat ik niet hoefde aan te bellen. Ik betrad de seniorenflat, hing mijn jas aan de kapstok en liep richting woonkamer. Voorzichtig deed ik de deur open om Boni niet teveel te exciteren…
Wat ik aangrof, overtrof mijn stoutste verwachtingen. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven…
De rust die er heerste toen ik vertrok was onaangetast. Toch was er één verschil. Boni zat nu op de bank en mijn vader lag op de grond, zijn hoofd op de mand; ze waren van plaats gewisseld! Ze keken me aan alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Het voelde alsof ik stoorde tijdens een geheime yogasessie. Natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet onder stoelen of manden steken en vroeg naar de achtergrond van de onverwachte wissel van de wacht. ‘Boni kwam naast mij op de bank zitten’, zei pa. ‘Dat was gezellig, maar ik doe tegenwoordig ‘s middags een dutje. Ik wilde hem er niet afduwen want hij lag mooi te slapen dus ben ik maar op de grond gaan liggen om wat te rusten.’ Ik draaide me om en liep naar de keuken. Ik wilde mijn emotie niet laten zien. Zo’n prachtig plaatje, vader en hond, volkomen sereen. Ik pinkte snel een traantje weg en riep luid: ‘iemand nog een stukje kaas?’
