Mokum

Mokum

Zien kon ik haar niet, horen des te meer. We werden gescheiden door een dun wit gordijntje. Haar stem was luid, geboren Amsterdamse. Het lot had ons vanmiddag samengebracht op ‘de Spoed’ van het VU ziekenhuis. Ik hoorde haar tekeer gaan, pijn, blijkbaar iets gebroken. Luisterend naar de Mokumse zag ik een ouder vrouwtje voor me, die alles wel eens had gebroken, behalve haar tong. Terwijl ik halfslapend mijn uitslag afwachtte, hoorde ik de verpleegster naast mij uitleggen wat ‘ze’ gingen doen. Ze was nog niet weg of mijn buurvrouw belde haar dochter om het hele verhaal opnieuw in plat Amsterdams op te ratelen. Even dacht ik aan de Albert Cuyp. De jongedame in uniform kwam terug, met rolstoel. ‘Zo, mevrouw de Boer, we gaan foto’s maken’. Ik was nu klaarwakker en barstte in lachen uit toen de megafoon achter het gordijn antwoordde: ‘Oh meissie, dan mot ik eerst m’n haar kammen!’

99F57D73-E44F-453E-900F-07BA1BD5003B

2018-11-14T21:08:28+01:00août 30th, 2018|Nederland, Nieuws, Parkinson|