Er zijn dagen waarop je beter in bed blijft. Gisteren behoorde absoluut tot die categorie, zo werd al gauw duidelijk. Met mijn ogen nog halfdicht strompelde ik naar mijn nieuwe espressomachine, zo’n joekel waar je ook lattes mee kunt brouwen. Water vullen, melk in het reservoir en een capsule erin. Met een druk op de knop gaf ik opdracht tot een heerlijke latte macchiato. So far so good.
Door mijn slaapcoma was ik één ding vergeten. Het stoompijpje stond niet naar het koffiekopje gericht. Het hete schuim stroomde over het aanrecht om daarna op mijn blote voeten te druppelen. Van schrik sprong ik opzij en stootte de muesli om, die direct door Boni werd weggewerkt. Even bijkomen op de sofa om de voeten te masseren en een dopaminepil te slikken. Ontbijt is een overschat concept, sprak ik mezelf moed in. De pauze was van korte duur want – voordat de dopamine haar werk kon doen – maakte Boni luidkeels duidelijk dat hij toe was aan zijn uitlaatrondje. Zelf was ik zeker niet zo ver maar het alternatief was nog minder aanlokkelijk.
Nadat ik mij na veel gekluns had aangekleed en koud water op mijn gezicht had gegooid, griste ik poepzakjes en riem en waggelde als een pinguin die net een #metootje met een kudde ijsberen heeft genoten naar de lift. In de spiegel zag ik dat ik mijn polo binnenstebuiten droeg maar er was geen weg terug; Boni sleepte me de Catalaanse kasseien op. Na het eerste plasje kwam ik weer een beetje op adem. Ik zag dat mijn veters los waren en boog me voorover, zover als dat gaat met Parkinson, om ze te strikken. Net op dat moment kwam de buurvrouw naar buiten met haar paarse poedel, waar Boni – letterlijk – de schurft aan heeft. Boni stoof er op af en trok me mee. Ik viel met mijn snuit op de stenen en een schoen in z’n ochtendurine. De buurvrouw van 1m57 trok me omhoog terwijl mijn hond haar hond ritueel slachtte. Optimist als ik ben, zei ik gracias, de kleine boodschap is er tenminste uit! Nu nog de grote boodschap; daar is Sir Boni zeer kieskeurig in. Laat ik het zo samenvatten, hoe meer ik schreeuw ‘nu poepen!’, hoe meer hij dat sacrale moment uitstelt. Ik had enorm behoefte aan koffie of iets sterkers, de latte kon me inmiddels gestolen worden.
Halelujah, na lang zoeken naar de ideale afwerkplek behaagde het mijn bulldog te defaceren. Er was een probleempje, door die kloteParkinson kon ik het schijtzakje niet open krijgen. Ik kreeg het Spaans benauwd en zweette als een stier in Pamplona. Om ook een duit in dezelfde zak te doen trachtte Boni me richting volgende pitsstop te sleuren terwijl ik als een dronken automobilist op een zakje stond te blazen. Toen ik die eindelijk open had, stapte een breedgeschouderde voorbijganger midden in de uitwerpselen van Boni. ‘Splash’, waar een klein hondje groot in kan zijn. De man, type seriemoordenaar, leek niet amused. Hij keek dreigend onder zijn schoenen, naar Boni en naar mij. Wat een kakdag en het was nog geen elf uur. ‘No hablo español!’, riep ik tegen de hulk en op mijn laatsre benen kluunde ik naar huis, de hond meesleurend. Zeiknat van… en het zweet trok ik mijn kleren uit, nam een warme douche en kroop terug in bed met Boni. Morgen is er weer een dag.
