Toen ik thuiskwam na een gezellige citytrip in Madrid zag mijn appartement er anders uit dan bij vertrek. De Mexicaanse dogsitter was absent en Boni sliep tussen lege flessen en volle asbakken. Blijkbaar had de ‘oppasser’ mij nog niet terug verwacht. Op het eerste oog leek de schade beperkt tot drie gebroken glazen en vlekken op het tapijt. Mijn goede humeur ebde weg als cocaïne in een gayclub.
Het ‘to-do’ lijstje dat ik had gedicteerd lag verfrommeld op tafel: hemden strijken, medicijnen halen en hondenvoer kopen. Ik keek in Boni’s etensbak: leeg. De koelkast: niet leeg, maar tussen de Aperol en goedkope Cava was geen honds voer te bespeuren. Ik mixte een Aperol met tonic en klokte het oranje goedje in een keer naar binnen, zo kwaad was ik. Mijn kleren lagen nog ongestreken op bed en van mijn pillen die ik nodig had geen spoor. Ik moest even zitten en besloot de Mexicaan straks op staande of desnoods liggende voet te ontslaan.
Na twee uur wachten viel de jongen eindelijk met de deur in mijn huis. Ik was ongetwijfeld rood van woede maar zijn kreeftenkleur won het veruit van de mijne toen hij mij, surprise surprise, zag zitten. Ik gaf hem mijn meest vernietigende blik en dwong hem tot een ‘guided tour’ langs de excessen. Overal had hij een smoesje klaar. Nee, hij had niemand uitgenodigd maar hij ‘moest hier ook leven’. Hij was over Boni’s speelgoed gestruikeld en had zo een glas laten vallen. Het was m’n hond z’n schuld, eigenlijk. Net dát ene hondenvoer was uitverkocht, ‘pech!’ De apotheker wilde mijn medicijnen niet meegeven, ‘want dat is tegen de regels’. Ik kreeg zin om de hele fles Aperol achterover te gooien of, beter, over hem te gieten.
Aan het eind van de Via Dolorosa kwamen we in de slaapkamer waar mijn strijkgoed lag te wachten. De ‘defense’ rolde alweer rap uit zijn Mexicaanse mond: ‘ik weet niet hoe jouw strijkbout werkt. Wij hebben thuis een heel andere’, terwijl hij naar mijn nieuwe steelstofzuiger wees. Ik barstte spontaan in lachen uit en mijn boosheid verdween meteen. Morgen komt hij Boni weer uitlaten maar de sleutels krijgt hij nooit meer mee!