Twee keer per jaar ga ik met Boni ‘op controle’ bij de dierenarts. Zijn 100-kilometerbeurt, zeg maar. Gisterochtend was het weer zover. Zodra hij de van oorsprong Duitse ‘veterinaria’ ontwaart, wil Boni direct de wachtzaal uitspurten. Eerdere spuitjes en koude instrumenten op en in zijn lijfje is hij verre van vergeten. Na Boni op de metalen tafel te hebben gehesen en alle reguliere ‘checks’ – « he is in top shape really! » – vraagt de arts aan mij of er nog bijzonderheden te melden zijn. Ik denk na.. eigenlijk niet (gelukkig).. oh ja « één ding dokter, Boni at altijd twee keer per dag, ‘s ochtends en ‘s avonds. Sinds enkele weken eet hij enkel nog ‘s avonds, wel iets grotere porties maar toch.. Is dit normaal of vindt u dit zorgwekkend? » Er verschijnt een gek glimlachje op haar gezicht. « Maak je geen zorgen, Wytze », antwoordt ze kalm, « je hond is moslim geworden, denk ik..». Ik kijk haar stomverbaasd aan… « Volgens mij.. . doet Boni aan Ramadan! » We gieren het beiden uit en Boni begint ons driftig te likken om in de pret te delen. Wie zei dat Duitsers geen humor hebben?