Op momenten van opwinding heeft Boni de gewoonte om flink in zijn mand te bijten. Daar is helaas (voor het baasje) niet zoveel voor nodig. Bezoekers, bekend of onbekend, zijn standaard aanleiding om de tanden diep in het stof te zetten. Ook het vooruitzicht van een wandeling, bijvoorbeeld wanneer ik mijn schoenen aantrek, inspireert Boni tot het slopen van zijn slaapplaats. Als ik de naam van een van zijn vierpotige vriendinnen noem, vliegt de polyester mandvulling echt door de huiskamer.
Doordat we de afgelopen tijd vaak bezoek hadden, is van zijn ‘oude’ mand weinig meer over, de derde al dit jaar.. Tijd dus om een nieuwe aan te schaffen, maar dit keer een onverwoestbare! Ik toog ambitievol naar de dierenwinkel zonder Boni, er moest immers ‘gewerkt’ worden. De niet onknappe jongeman achter de toonbank herkende mij zelfs zonder hond en luisterde aandachtig naar mijn verzoek. We liepen naar de manden-afdeling en hij liet mij enkele kunstlederen exemplaren zien. Het zou ‘casi imposible’ zijn om dit materiaal stuk te bijten. ‘Dan ken je Boni nog niet’, floepte ik er bijna uit. Ik hield me in want hij kent Boni maar al te goed omdat we er dagelijks zijn ballen-fetish komen bevredigen. Ik koos een kaki model. Die zou goed bij het interieur passen en was bovendien in ‘rebajas’.
De laatste keuze betrof de mandenmaat: S, M, L of XL. Ik dacht eventjes aan Boni die thuis lag te snurken. “L!”, riep ik vol overgave waarop de Catalaanse jongen mij verwonderd aankeek. “Uw bulldog is toch niet zo groot?” Hij dacht eerder aan S of M.. “Dat kan wel zijn”, antwoordde ik, “maar mijn hond is net als zijn baasje, liever een maatje te groot dan te klein”. Ik betaalde de vuurrode verkoper en liep naar buiten met onder m’n arm Boni’s nieuwe XL mand, even onverwoestbaar als mijn humeur.