Grindr

Het was zo’n dag die we in Casa Boni een klusjesdag noemen. Eindelijk die schoenen naar de zapatero, pak ophalen bij de stomerij en lege flessen in de glascontainer. Het to-do-lijstje – dat al weken op de salontafel lag te vergelen – uitvoeren, afvinken en next. Pas rond zessen gunde ik mezelf een pauze. Ik mixte een tinto de verano en plofte op de bank. Moe maar voldaan bekeek ik de lijst; op twee na waren alle taken volbracht. De ene zou zo gepiept zijn: ‘screen protector kopen’. De laatste vergde waarschijnlijk meer tijd. Blijkbaar had ik m’n bucket list en shopping list gemixt. Er stond: ‘leuke partner zoeken’.

Het was lang geleden dat ik nog ‘gedate’ had. Vaak liepen afspraakjes via de app uit in een teleurstelling of een one-night stand. Of in een combinatie van beide. Zeker, ooit waren ee tijden dat ook ik mij niet onbetuigd liet – laten we elkaar geen mietje noemen –  maar hoe ouder je wordt, hoe meer moeite het kost om met iemand af te spreken wiens eerste vraag is of je stekker of stopcontact bent. Als het al tot een ‘date’ komt, want als ik mij tegenwoordig fotografisch bekend maak, zijn er twee opties: 1. ik krijg geen reactie of word geblokkeerd. 2. Ik ontvang een prijzenlijst want de jongeman is escort of heeft zojuist besloten het te worden. Kom bij mij niet aan met ‘uiterlijk is niet alles’. Ik heb het eens getest en de foto van een appetijtelijke heterovriend gebruikt. Mijn vermoeden werd direct bevestigd: het aantal berichten en likes steeg in luttele uren met 8736%. Die hetero is overigens vriend-af nadat hij ontdekte waarom hij gedurende een maand of vier op straat telkens door leather bears onzedelijk werd benaderd.

Ik nam nog een slok tinto. What the hell, ik had mijn ‘huiswerk’ bijna af en een verzetje verdiend. Opgewonden reactiveerde ik de app, een soort Tinder voor gays. Het ‘aanbod’ was niet mis, op het eerste gezicht. Na door de knapste jongens digitaal te zijn afgewezen, viel ik op ‘Dave’, geen foto maar met interesse in politiek enzo. Meertalig bovendien. Dave vroeg uiteindelijk ook een ‘facepic’. Even twijfelde ik of ik een foto van Boni zou sturen maar zond toch mijn eigen ‘pic’, weliswaar ietsje gedateerd. Met het verzoek poste restante een foto van zijn ‘face’ te sturen. Plots doodse stilte, nul piepjes. Teleurgesteld deed ik mijn jas aan. Nog 1 to-do te gaan.

In de winkel met gsm-accessoires toonde ik m’n iPhone aan de verkoper en vroeg een nieuwe be-scherm-ing. In opperste concentratie, puntje van de tong uit z’n mond, pleegde de Pakistaan zijn precisiewerk. Net toen hij het laatste bobbeltje had platgestreken, blingde mijn telefoon. Een nieuw bericht in Grindr. Wellicht had Dave toch belangstelling! Doordat hij over het toestel wreef, opende de handy man per ongeluk het bericht. Het scherm vulde zich plots – full format – met een foto van Dave’s ..eehh.. fijne vleeswaren. Dave was duidelijk een stopcontact. Met vuurrode kop mompelde ik tegen de verkoper, die nu meer trilde dan ik op een pilloze dag: « ah, dat zal de uitslag van mijn medisch onderzoek zijn. Fijn hè, dat de dokters hier ook op zaterdagavond werken! »Vlug wierp ik een briefje van 20 op de toonbank, riep « keep the change! » en vluchtte naar buiten. Ik was dringend toe aan een verse tinto de verano.

2019-11-22T00:30:33+01:00novembre 21st, 2019|Barcelona, Boni, De ouwe doos, Nieuws, Parkinson, Vrienden|