De zondag maakte haar naam waar. Ondanks dat het medio december is, gaf de barometer 18 graden aan. Politiek gezien maak ik mij grote zorgen over ‘climate change’ maar privé zit ik er anders in. De Catalaanse hoofdstad baadde in het zonlicht en mijn dakterras lonkte als was het augustus: “kom op me zitten en gebruik me voor je ontbijt of lunch”. Dat was ik zeker van plan maar daar de avond ervoor niet geheel alcoholvrij was verlopen, kwam ik traag op gang. Boni was solidair; hij stond tegelijkertijd op maar zette de slaap rustig voort in de zon.
Terwijl ik koffie zette en Paracetamol zocht, bedacht ik dat ik gistermiddag een was had gedraaid en dit klimatologisch hét moment was mijn kleren te laten drogen. Nu laat mijn ziekte (Parkinson, red.) en geslacht (M, red.) multi-tasking nauwelijks toe, ‘s ochtends vroeg met kater is dat geheel uitgesloten. Met als gevolg dat ik de pijnstiller door mijn koffie roerde en twee ‘zoetjes’ achterover sloeg met een glas water. Met halfdichte ogen waggelde ik het terras op om het droogrek uit te stallen. Plots gaf ik een gil van schrik en liet de aspirine-koffie vallen. Onder het droogrek zat een dikke, grijze duif. Dood, dacht ik maar dat kon ik niet vaststellen. Ik spurtte terug naar binnen, klaarwakker. Aan dode beesten heb ik een broertje dood en de idee dat Boni de duif wellicht tot zijn ontbijt zou verklaren maakte de situatie nog minder appetijtelijk.
Ik trok Boni naar binnen en sloot de terrasdeur, bang dat de duif zou reïncarneren als roofvogel en ons zou straffen voor dit gebrek aan gastvrijheid. Ik dacht na.. dit vergde een snelle oplossing; dat beest lag tussen wasmachine en mij in en verhinderde ons van het terras te genieten. Opeens wist ik het; de portier had eens, toen een duif voor ons gebouw lag te creperen, gerept van een dienst van Barcelona Stad die je kunt bellen bij dit soort sterfgevallen. Na enig ge-Google vond ik die mét telefoonnummer. Tot mijn teleurstelling stond erbij: ’maandag tot zaterdag, 09h-18h’. Dat zou voor de volgende dag zijn, als er geen wachtlijst was. Wat Spaanse bureaucratie betreft, durf ik mijzelf helaas ervaringsdeskundige te noemen.
Niettemin belde ik het nummer, wellicht zou de voicemail nog nuttige informatie geven. Tot mijn verbazing werd ik na het talenmenu (Castiliaans of Catalaans) doorgeschakeld naar een vriendelijke (!) dame. Zij verstond me niet alleen, ze begreep het probleem en stelde ‘as we spoke’ een oplossing voor! Op zondag! In Spanje! Ik rolde bijkans van de sofa van geluk. Aangezien de duif zich op mijn terras bevond (privé), diende men 32,22€ in rekening te brengen, cash te betalen. Binnen een uur (!) zou er iemand langskomen om het kadaver op te halen. Ik bedankte haar, kleedde me snel aan en trok Boni mee richting pinautomaat.
We waren net weer thuis – snelle blik op het terras, de duif lag er nog (voor dat geld moet ‘ie wel dood blijven) – of de bel ging. Een man in geel uniform (niet te verwarren met ‘gilets jaunes’), die banger was van Boni dan van duiven) kwam ons redden en sprak het verdict: ”esta muerto”, “de duif is dood”. Hij incasseerde het ronde bedrag van 32,22€, schreef een reçu en nam de duif mee in een plastic zak. Na vandaag zal ik nooit meer klagen over Spaanse inefficiëntie, beloofd: ‘Viva España’! De rest van de dag, die prachtig was, had ik Toon Hermans in mijn hoofd…