Lurkend aan een flat white op het terras van mijn favoriete koffiebar, voelde ik plots een hand op mijn schouder. Ik draaide mij razendsnel om. Je weet nooit met die zakkenrollers in het centrum. Achter mij stond een ‘oude’ Spaanse vriendin die ik zeker twee jaar niet had gezien. Ze had een man ontmoet en was bij hem ingetrokken, net buiten Barcelona, althans zo had ik via een gezamenlijke vriend vernomen. Sindsdien waren wij elkaar uit het oog verloren, zoals dat soms gaat.
Verheugd stond ik op en gaf haar twee kussen: “Feliz año nuevo!”. Mijn ogen maakten een snelle scan; ze zag er niet slecht uit maar er was iets veranderd.. ze was behoorlijk verdikt. Net voordat ik wilde vragen hoe het met haar ging, zag ik het.. die bolle buik.. mijn lampje ging eindelijk branden.. dit was destijds al haar grote wens: “ooh, fantastisch, gefeliciteerd, ik ben zo blij voor jou!” Nu was het haar beurt om verbaasd te kijken: “wat bedoel je?”
Dit kon niet meer goed komen. Met een hoofd dat per seconde roder werd, stotterde ik: “Pablo..eeh.. vertelde dat je een..eehh..leuke vent had ontmoet..ennuh..toen ik je zo zag, dacht ik ohh..wat leuk, ze is..eeh..jeweetwel..” Ze zag dat ik iets te vaak naar haar maagstreek staarde en opeens viel bij haar het kwartje. Haar gezicht sprong op citroenzuur terwijl ze op kurkdroge toon antwoordde: “mijn buik, dat is inderdaad de schuld van m’n nieuwe vriend. Hij is namelijk chef-kok van beroep.”