Ubeeqo

Ubeeqo


Misschien wilde ik té graag dat het goed ging. Of was ik vermoeid door de korte nachten, die bij prille liefde horen. Hoe dan ook, ik was nerveus. Het zou ons eerste uitstapje worden. Het plan was goed, het weer eveneens. We zouden de zaterdag doorbrengen in Sitges, in gezelschap van Boni. Daarom verkoos ik de auto als transportmiddel. Hoewel ik geen auto heb, ben ik klant bij car-share platform Ubeeqo. Zo kan ik overal in Barcelona een wagen ‘pakken’ en betaal ik enkel het gebruik. Wel de lusten, niet de lasten.

Voor deze romantische gelegenheid had ik via de app een blauwe Audi A1 gereserveerd, die op ons wachtte in de parking voor de katedraal. Terwijl we richting parkeergarage liepen, bejubelde ik omstandig de pluspunten van car-sharing en mijn ervaringen met Ubeeqo. Het leek alsof ik mijn jongere partner ervan wilde overtuigen dat – in deze tijd van klimaatmarsen  –  niet het bezit, maar het delen van een bolide Het Nieuwe Stoer is.. Als het me goed uitkomt, span ik zelfs Greta voor mijn groene k(c)arretje:-)

Zelfverzekerd troonde ik man en hond mee naar ‘- 1’, waar de Ubeeqo auto’s plachten te staan. Een snelle blik op het rijtje wagens op de reserved places’ leerde dat er geen A1 bij stond, in welke kleur dan ook. De vorige ‘huurder’ had de wagen waarschijnlijk, in strijd met de regels, elders in de garage gestald. Ik begon te transpireren; de ondergrondse parking telde vier verdiepingen. We checkten alle auto’s op -1, één voor één. Na twee zoekrondes bleek dat de Audi niet op deze etage stond. Wat een klojo! We daalden af naar -2; mijn humeur daalde mee. Het liefst zou ik de klantendienst van Ubeeqo verrot schelden –  waar ik eerder hoog over had opgegeven – maar ik hield me in. Dit moest een gezellig dagje worden en ‘hij’ mocht me niet overstuur zien.

Om  tijd te winnen, verdeelden we de taken; Hij zou de auto’s rechts ‘doen’ en ik links. Zeven minuten later kwamen we elkaar weer tegen: allebei zonder resultaat. Het zweet brak me uit: Dit ging ten koste van onze quality time en bovendien ‘liep’ de meter van mijn boeking. Erger nog: hoewel het mijn schuld niet was, voelde ik me behoorlijk voor paal staan. Dit was niet Nieuw Stoer maar Ouwe Lul.

Ik wilde naar buiten, frisse lucht. Mijn partner gaf niet op en ging alleen -3 ‘doen’. Trillend belde ik Customer Service en hing naar mijn gevoel een kwartier in de wacht. Eindelijk kreeg ik een dame aan de lijn. Kortaf legde ik het probleem uit, ze zocht in de computer. Daar het een ondergrondse garage betrof, kon ze de Audi niet localiseren, maar ze wist zeker dat ‘ie in de parking stond. Op dat moment kwam mijn vriend bovengronds en schudde z’n hoofd: ook niet op -3… Ik was dichterbij een zenuwinzinking dan bij een deelauto.

Ze bood aan, voordat ik ontplofte, om de boeking te ‘switchen’ naar een andere auto, die wel op de Ubeeqo plaats stond. “Een witte Golf!”, brulde ik, maar die kon ze niet vinden in ‘het systeem’. Of we ‘even’ wilden kijken en daarna terugbellen. ‘Ostia!’ en weer 15 minuten in de wacht, zeker? De dag was om zeep dankzij Ubeeqo en we zouden ‘no matter what’ die klote-parking uitrijden, desnoods op een mestkar. “What else do you have?”, baste ik. “An electric Hyundai”, zei ze bijna fluisterend, grey”. We konden ons niet herinneren of we een grijze Hyundai hadden zien staan. Mijn relatie stond op het spel, dus riep ik: «We take it!”. De señora beloofde de cambio terstond in orde te brengen. “Let’s not cheer too early”, zei ik tegen m‘n nieuwe vriend – inmiddels bijna m’n ex – terwijl we naar -1 renden, “this is Spain!”. 

Terug bij de Ubeeqo parkeerzone, schoten onze ogen van links naar rechts.. geen Hyundai te zien. Als er op dat moment een Ubeeqo medewerker in de buurt was geweest, had die het niet overleefd. Mijn vriend wilde opnieuw de etages afstruinen, maar dat wees ik af. Het was oorlog en dat gingen die Ubeikels merken. Nat van het zweet strompelde ik naar boven, mobieltje in de aanslag. Net voordat ik wilde bellen, vroeg mijn partner plots: “weet je zeker dat dit de goede parkeergarage is?” “Natuurlijk, ik ben niet gek!”, snauwde ik, maar keek toch vlug in de app. ‘Parking Jaume I’, stond er.. Dat is de parking áchter de katedraal. Met vuurrood hoofd duwde ik de telefoon weg en zei: “als je na vandaag bij me blijft, is het echte liefde”. Hand in hand sjokten we, met z’n drietjes, naar de juiste garage.

2020-01-18T21:46:37+01:00janvier 18th, 2020|Barcelona, Boni, Nieuws, Vrienden|