Dentista

Aan tandartsen heb ik een broertje dood. Dit trauma ontstond in Drachten waar onze ‘bekkenbeul’ zichtbaar teleurgesteld was als ik weer geen gaatjes had. Was het eindelijk eens raak, dan leefde de man op en nam zijn martelwerktuigen ter hand met het enthousiasme van een poelier die net een verse lading kippen binnenkrijgt. Na afloop kreeg je een ballon als je niet had gehuild. Voor zover ik mij kan herinneren, kwam ik niet vaak met een ballonnetje thuis.

In de decennia daarna waren mijn ervaringen met tandartsen gelukkig minder gruwelijk. Ze stelden me gerust, legden uit wat ze gingen doen en schuwden het wonder der verdoving niet. Mijn laatste tandarts in Brussel was zo knap dat ik bijna uitkeek naar de volgende dentale onderhoudsbeurt. Maar ik bleef immer op mijn qui-vive, de Friese poelier indachtig.

Vorige week zei mijn gebit ‘krak’ tijdens de lunch. Ik moest dringend op zoek naar een tandarts in Sitges. De keus was beperkt omdat mijn verzekeraar hier slechts met één kliniek samenwerkt. Gebeld en drie dagen later kon ik er terecht. Vanaf dat moment speelden de zenuwen op. Zou het een moderne tandarts zijn of een ouderwetse slager en heeft ‘ie geduld met een diehard dentofoob? De spanning bereikte een hoogtepunt toen ik 24 uur voor de afspraak een sms (heel modern) ontving met de naam van de arts. Het was een vrouwelijke ‘dentista’ en haar meisjesnaam was Franco.

Op D-day bleek de dentista haar naam eer aan te doen. Ze sprak geen woord Engels, communicatie was überhaupt geen optie. Dr. Francostein ging er het liefst meteen voor met haar boor. Mijn jeugdtrauma kwam terug maar zonder ballon. Tot mijn opluchting werd het een kortdurende kwelling omdat men eerst een radiografie wilde maken. Voor daarna plande de assistente vier  sessies in met Dr. Franco. Oh ja, deze waren cash te betalen want niet gedekt door de verzekering.

Dat laatste was een teleurstelling maar ook een kans. Als ik toch zelf moest betalen, wilde ik ook mijn eigen beul kiezen. Ik herinnerde me plots dat m’n buurman lovend had gesproken over een Nederlandse tandarts in Sitges: «goed maar niet goedkoop ». Dankzij Google was dr. de Groot gauw gevonden en middels één telefoontje verzekerde ik mij van een ‘cita’ bij deze landgenoot.

Vanochtend was het zover. Ik was minder gespannen dan bij Franco jr. maar dat veranderde toen ik i.v.m. covid-19 een stapel papieren moest tekenen waarin ik verklaarde geen symptomen te hebben en als ik op de tandartsstoel zou overlijden dit mijn schuld was. Daarna kreeg ik een netje op op mijn hoofd en blauwe hoezen over mijn schoenen. De assistente beval mij mijn spullen (« zonnebril, gsm, sleutels ») in een plastic bak te deponeren, zoals op de luchthaven. «Mijn portemonnee ook?», vroeg ik geïrriteerd, waarop ze zei: « nee, uw geld nemen we aan het eind af». Ik begon te lachen; het ijs was gebroken. 

Dr. de Groot bleek inderdaad een beminnelijke tandarts die mij geen centje pijn deed. Het was bijna gezellig. Toen ik 20 minuten later de behandelkamer uitliep, ebde alle stress weg. De opluchting was totaal toen ook de rekening meeviel. Ik maakte grapjes en verliet fluitend de praktijk. Na 20 meter hoorde ik iemand roepen ‘Señor Russchen! ». Ik keek om, het was de assistente. Zou ze zich vergist hebben met de factura en moest ik bijbetalen? Ik liep terug en keek haar vragend aan. «we zijn iets belangrijks vergeten», zei ze en riste glimlachend het haarnetje en de schoenbeschermers af. Ik denk dat ik weer een trauma kan wegstrepen.

 

2020-10-08T14:43:27+01:00octobre 8th, 2020|Brussel, De ouwe doos, Fryslân, Nederland, Nieuws, Sitges|