Binnenkort komt een vriendin uit Brussel mij bezoeken in Sitges. Omdat zij gehandicapt is, ging ik voor haar op zoek naar een hotel dat toegankelijk is voor gasten met een rolstoel en aangepaste kamers heeft. De speurtocht had al snel succes; ik vond een mooi hotel aan de ‘paseo’, dat over de gewenste faciliteiten beschikte en bovendien een riante ‘double’ met zeezicht aanbood.
Het enige dat het hotel niet kon verstrekken was een rolstoel. Die diende ‘extern’ te worden gehuurd. Onverwijld reed ik naar de dichtstbijzijnde ‘farmacia’ om te vragen of ik daar voor een paar dagen een rolstoel kon huren. In tegenstelling tot de receptionist van het hotel, sprak de apothekers-assistente geen Engels. Althans, dat dacht ik. Hoewel ik mij inmiddels redelijk kan redden in het Spaans, twijfelde ik over hoe ‘rolstoel’ te vertalen. Dat weerhield mij niet om met luide stem een ‘silla eléctrica’ voor een ‘amiga discapacitada’ te vragen.
Het gezicht van de dame in wit uniform kleurde plots zo rood als de lap voor een ‘torro’. Had ik iets verkeerds gezegd? Met een vals glimlachje antwoordde ze in accentloos Engels: “Sir, we do not rent out electric chairs. Besides, in Spain we do not believe in forced euthanasia for disabled people. However, if you wish to rent a ‘silla de ruedas’, this won’t be a problem.”
