Sinds Foxy bij me woont, gaan we elke dag naar de ‘pipican’. Dat is een omheind park waar honden onaangelijnd kunnen rennen en ravotten. Foxy geniet met volle teugen wanneer hij zijn vriendjes terugziet of nieuwe caniene contacten legt. De pipican is zijn ‘happy hour’, al blijven we vaak langer dan een uur.
Ook voor baasjes is het er goed toeven. We wisselen ervaringen uit over ‘het hondenleven’ en ik verneem de laatste nieuwtjes uit het dorp. Je kan natuurlijk ook een boek of je emails lezen op een bankje, terwijl je hond een teefje uit de buurt besnuffelt.
Onlangs zijn we ‘verhuisd’ van pipican (in Sitges zijn er twee). De ‘nieuwe’ is groter, maar de honden zijn er kleiner en minder dominant. De eigenaren ook, trouwens. Bovendien is deze pipican schoner, niet onbelangrijk met een hond die alles in zijn bek placht te proppen. Ik was dan ook onaangenaam verrast toen ik gisteren op de bank waar ik meestal zit een viezig, nog verpakt ijsje aantrof, zo’n cornetto.
Foxy had het gelukkig te druk met Amerikaans worstelen met twee Beagles. Niet voor één ijsco te vangen pakte ik een poepzakje, deed de cornetto erin en deponeerde het pakketje in de vuilnisbak. Voldaan ging ik weer zitten en pakte m’n mobieltje. Ik had mijn bijdrage aan een proper Sitges geleverd.
Ook vandaag stond de pipican op het programma, een uurtje later wegens de warmte. Een dag overslaan zou mij minstens op een plasje in de keuken komen te staan. Direct na aankomst sprintte Foxy richting zijn posse en ik schuifelde naar ‘mijn’ bank in de schaduw. Wat ik daar aantrof tartte elke verbeelding: exact hetzelfde als de dag ervoor! Op het bankje lag wederom een kleverige cornetto. Had ik een zonnesteek of was dit Alzheimer? Ik spiedde de omgeving af op zoek naar een verborgen camera, maar zag niks ongewoons.
Opnieuw wipte ik de ijsco in een zakje en wierp die in de vuilbak. Nog beduusd door de déjà-vu, kwam een van de baasjes naast mij zitten en stak een sigaret op. We kletsten over het weer. Nadat de man zijn peuk had uitgedrukt, keek hij zoekend om zich heen. “Het enige dat hier ontbreekt zijn asbakken”, grapte ik. “Nee”, antwoordde hij, “daar heeft de gemeente iets op gevonden”. Ik keek hem vragend aan. “Sinds kort liggen in openbare ruimtes mobiele asbakjes die op ijshoorntjes lijken om het aantal peuken te reduceren. Normaliter hier ook, maar ik kan geen vinden.” Met een rood hoofd riep ik Foxy en zei: “We gaan naar huis, het is te warm vandaag.”
