Toen ik nog alleen woonde, at ik vaak buiten de deur of bestelde eten via een delivery app. De bekendste bezorgdienst alhier is Glovo. Daar was ik kind aan huis. Of beter gezegd, Glovo was kind aan huis bij mij. Sinds ik samenwoon met iemand die goed kan koken, maak ik zelden tot nooit meer gebruik van de diensten van Glovo. Tot gisteravond, want ik ben een weekje alleen thuis.
Good old spaghetti bolognaise, daar had ik zin in. Al gauw vond ik mijn favoriete ‘Italiaan’ in de Glovo app en voerde watertandend de bestelling uit. Een halfuur later ging de bel, “5de etage”, riep ik door de intercom en wachtte met de voordeur op een kiertje, opdat Foxy de koerier niet zou bespringen. De liftdeur ging open, de bezorger stapte uit. OMG zo’n knappe jongen had ik nog nooit gezien! Hij mocht zeker vrezen besprongen te worden, maar niet door de hond. Even overwoog ik flauw te vallen, maar ik betaalde hem zonder iets te zeggen.
Het zat me niet lekker, hoewel de pasta verrukkelijk smaakte. Ik was zelfs vergeten een fooi te geven, zo ‘impressed’ was ik. Dit schreeuwde om revanche. Een week vliegt immers voorbij en wie weet of en wanneer ik de bloedmooie repartidor terug zou zien. Plots had ik zin in dessert en deed een nieuwe bestelling. Ik sprong onder de douche, spoot een overdosis parfum op en deed mijn badjas aan. Voor de spiegel oefende ik de meest bevallige pose – voor zover mogelijk op mijn leeftijd – alsmede een onweerstaanbare openingszin.
Net nadat ik voor de derde keer mijn tanden had gepoetst, biepte de bel. Met zwoele stem zei ik: “Quinto piso”. Ik duwde Foxy weg, deed mijn negligé een tandje losser en posteerde mij in de deuropening. Nu of nooit. Ik hield mijn buik en adem in. Het enige geluid kwam van de lift die omhoog zoefde. Vlak voordat de deur openging, nam mijn viervoeter wraak. Foxy hapte in de badjas en trok er zo hard aan dat die van mijn schouders gleed. De liftdeur ging open en de Glovo-adonis keek mij vol ontzetting aan. Razendsnel zette hij de tiramisu op de vloer en dook terug de lift in. Ik kon hem nog net horen stamelen: “You don’t have to pay”.
