“Dit is geen toeval!”, brult de man met wie ik de komende 28 uur ga ‘hokken’. Hij heet Mehdi en is ervan overtuigd dat de neurologen ons met opzet samen in een kamer hebben gezet: “We lijken wel broers!” Niet qua uiterlijk, integendeel – een getinte Iraniër en een roomblanke Fries – maar verder zijn de overeenkomsten legio. We hebben dezelfde leeftijd, wonen in dezelfde gemeente, kregen beiden 15 jaar geleden het verdict ‘Parkinson’, hadden allebei een goedlopend bedrijf dat we moesten opgeven en houden allebei, ondanks alles, intens van lachen en het leven.
Mehdi en ik zijn op dezelfde dag opgenomen in hetzelfde hospitaal met dezelfde missie: in aanmerking komen voor Deep Brain Stimulation. Dat is een hersenoperatie die wordt uitgevoerd bij Parkinson-patiënten bij wie medicijnen niet meer werken. De resultaten zijn vaak indrukwekkend. Echter, niet iedereen is ‘geschikt’; je dient eerst allerlei testen te ondergaan. We hopen beiden hartstochtelijk op een ‘Si’, liever vandaag dan morgen.
Zelfs onze humor komt overeen. Aan het begin van elke shift komt een verpleegster bloeddruk en temperatuur meten. Ze vraagt of we nog iets nodig hebben. Mehdi en ik antwoorden in koor: “un cenicero!”, een asbak. Als ook deze zuster op de kast zit (“u mag hier absoluut niet roken!”), gieren we het uit. Ze is nog niet weg of Mehdi zegt: “this hotel sucks, no-smoking, no-massage.” Ik rol bijna uit bed van het lachen. Een uur later kleed ik me aan en zeg tegen Mehdi: “ik ga naar buiten, iets drinken”. Stomverbaasd kijkt hij me aan terwijl ik de gang inloop. Na 23 seconden waggel ik de kamer weer binnen: “het mag niet”. Ditmaal ligt mijn Perzische buurman dubbel.
We delen nog een ziekte: diabetes. Dat is het ziekenhuis – de keuken incluis – niet ontgaan. Men serveert ons gezonde en uiterst karige maaltijden in een etensbak. De lunch valt mee want er is Catalaanse worst, butifarra, waar ik dol op ben. Het diner – toast met groene smurrie, een appel en water – is echter zo pover dat Mehdi vanaf zijn bed schreeuwt: “In de gevangenis krijg je beter te eten!” Terwijl ik de kleffe hap bestudeer, vraag ik, als een sommelier in een Michelin-restaurant: “wilt u daar wit of rood bij?” “Cava!”, roept Mehdi; we proesten het uit.
Twee levensgenieters, de een uit Teheran, de ander uit Drachten, vinden elkaar in een kliniek in Barcelona. Twee werelden, toch zoveel gemeen. Verbonden door een rotziekte die al veel heeft afgenomen, maar vooral verbonden door levenslust. Toeval of niet – in kamer 610 is een vriendschap for life ontsproten. Dát pakken ‘ze’ ons niet meer af!
