Spanje is een fantastisch land om te wonen. Het weer, de gastronomie, de cultuur.. er zijn legio redenen om naar Spanje te emigreren. Bovendien is Spanje – niet onbelangrijk voor mij – officieel het gezondste land met de hoogste levensverwachting (81,4 jaar) van Europa.
Leven in Spanje heeft ook nadelen. Het land is bureaucratisch. De (publieke) dienstverlening is traag en inefficiënt. Het idee van ‘klant-is-koning’ is geen Spaanse uitvinding, to put it mildly. Zoals een vriendin vaak zegt als we ergens iets gaan eten: “Over de service kunnen we niet klagen, want die is er niet”. Niet voor niets behoren ‘mañana’ en ‘poco a poco’ tot de meest gebezigde uitdrukkingen. Velen zien dat trouwens juist als voordeel van ‘la vida dulce’.
Die bureaucratie kom je overal tegen, van het gemeentehuis tot in de winkel. Gisteren had ik trek in een ijsje (suikervrij natuurlijk). Rond halfvier liep ik naar de beste heladeria in Sitges, met opzet tijdens de siësta. ‘s Ochtends en ‘s avonds staan daar altijd lange rijen voor de deur. Mijn timing werd beloond: ik was de enige klant! Ik ging naar binnen en bekeek verlekkerd het assortiment.
Net toen ik wilde bestellen, vroeg de dame achter plexiglas: “welk nummertje heeft u?” Ik keek haar stomverbaasd aan. “Nummertje? Ik heb geen nummertje”, stamelde ik. “Dan kan ik u niet helpen”, zei de vrouw bot, alsof ze bij een ministerie werkte. “Maar ik ben de enige klant”, antwoordde ik geïrriteerd. “U moet daar een ticket nemen”, vervolgde de robot, terwijl ze naar iets achter mij wees. Ik keek achterom en zag de rode ticket-machine. “Er zijn geen andere klanten”, riep ik, “dus ik ben automatisch aan de beurt!” Vooral dat “automatisch” viel verkeerd, haar gezicht verstrakte. Een klant die meent te mogen bepalen wanneer hij aan de beurt is, het moet niet gekker worden.
Het werd Catalonië tegen Friesland. “Ik wil geen ticket, ik wil suikervrij yoghurtijs in een bekertje. Medium”, beet ik haar toe. Nu was het oorlog, ik had besteld zonder nummertje. De señora drukte op een knop en op een monitor verscheen: ‘026’. “Nummer 26!”, riep ze luid, terwijl we de enigen waren in die klote-ijssalon. Woedend beende ik naar het rode apparaat en trok er met een niet minder rood hoofd 10 tickets uit. Wapperend met nummer 027 tot en met 036 schreeuwde ik: “Ik eis mijn puta yoghurtijs!” De trut herhaalde stoïcijns, ditmaal nog luider: “Nummertje 26, por favor!”
Ik kreeg het (Spaans) benauwd en dat in een ijswinkel. Een gezin kwam binnen. De man trok een ticket uit de machine. De verkoopster zat klem. Ze kon niet van 026 naar 037 gaan, want dat was ongetwijfeld ‘tegen de regels’. Met grote tegenzin drukte ze op de knop; eindelijk verscheen ‘027’ op het scherm. Ik smeet mijn ticket op de toonbank, en zei: “eigenlijk houd ik niet van ijs”. Ik liep de winkel uit en liet de bureaucratie verbouwereerd achter.
