Fragmenten uit ‘zomaar’ een Messenger conversatie van deze ochtend rond half acht – stoned nog een beethe nog van de slaap, zwevend tussen weer omdraaien of voorzichtig (in ons geval) opstaan – met een Vlaamse vriendin die ook Parkinson en een rappe tong heeft:
Zij: ‘en hoe gaat het’
Ik: ‘geen idee’
Zij: ‘just, je ligt nog’
Ik: ‘effe voelen. Hij hangt er nog aan. Gelukkig’
Zij: ‘haha, chance, anders plassen met de bril omlaag’
Ik: ‘nu proberen op te staan. Met een heftruck’
Zij: ‘herkenbaar’
Ik: ‘ik plas altijd met de bril omlaag’
Zij: ‘ah bon?’
Ik: ‘Ja, anders zie ik niks’.