Zonet liep ik in het uitgestorven centrum van Barcelona naar de dichtstbijzijnde apotheek, de Farmacia. Het bezoeken van een apotheek is tijdens de ‘confinado’ een van de weinige geldige redenen je huis te mogen verlaten. Sommigen maken daar misbruik van en gaan voor een pak tissues naar de farmacia, enkel om even te kunnen ‘ontsnappen’. Mijn missie was echter niet fake; de zeep was op.
De deur was om veiligheidsredenen dicht; de apotheker bediende zijn klanten via een raampje, een tijdelijk mini-loket. Ik zag geen bel, maar blijkbaar had ik toch een belletje doen rinkelen, want vrij snel slofte een soort ingepakte mummie mijn kant op. Door de witte en latex beschermlaag kon ik nog net de contouren van een mens ontwaren. Veel te luid – ik praat tenslotte niet iedere dag tegen een maanmannetje – vroeg ik de mummie om handgel, »liefst desinfecterend! » Plots begon de Catalaanse ET heftig te schudden – ik nam aan – van het lachen. Die vraag was hem/haar ongetwijfeld eerder gesteld de afgelopen dagen. Mijn ochtend was om zeep.
