Volgens mij heet hij Andy. Waar hij vandaan komt, weet ik niet en hijzelf waarschijnlijk ook niet meer. Wel dat hij goed Engels spreekt. En nog een paar talen trouwens. Dat is me bijgebleven. Oh ja, hij is lange tijd matroos geweest op de grote vaart en heeft veel van de wereld gezien. Hij vond het fijn om daarover te vertellen. Door omstandigheden (« it wasn’t my fault ») is hij alles kwijtgeraakt. Nu leeft hij op straat, aangespoeld in Barcelona. Andy is dakloos; ‘sin hogar’, zoals men hier zegt.
Het was in de winter van 2018-2019 dat ik hem ontmoette. Hij lag in een portiek naast de Santander bank. Er zijn veel daklozen in de stad maar Andy was anders. Het eerste contact werd – gek genoeg – door Boni gelegd. Die moet normaliter niks van bedelaars hebben. Maar met Andy klikte het. Andy vroeg ook niet om geld, althans niet direct. Eerst de hond aaien. En praten, veel praten. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij maar was gebiologeerd door de man die, ondanks zijn belabberde situatie, rust uitstraalde. Waarschijnlijk voelde Boni dat. Ik maakte een woordgrapje: « you are Zen hogar ». Andy lachte zijn vier bruine tanden bloot. Toen ik aanstalten maakte om verder te lopen, wilde hij geld vragen maar ik was hem voor. Al mijn kleingeld verdween in zijn kartonnen koffiebeker.
In de weken en maanden daarna kwamen we Andy vaak tegen, steevast op de stoep bij de bank. Hij leek oprecht blij als hij ons zag, Boni voorop natuurlijk. Als ik geld bij me had, gaf ik hem iets, zeker als het koud was. Toen de zomer aanbrak, veranderde ik onze vaste wandelroute. Dat was namelijk ook de tijd dat de gauwdieven en zakkenrollers actief werden, bij uitstek in die wijk. Nadat zij me daar een paar keer hadden geprobeerd te bestelen – tevergeefs gelukkig – besloot ik voortaan ’om’ te lopen. Tot gisteren.
Nu het coronavirus iedereen – dieven incluis – huisarrest oplegt, rook ik mijn kans. Als hondenbezitter mag ik immers wel naar buiten. Dus paradeerde ik met Boni door onze oude buurt. Het gaf voldoening mijn hond te laten piesen op de plaats van de misdaad (letterlijk), terwijl de misdadigers moesten toekijken. Ik kon de neiging met mijn portemonnee te zwaaien net onderdrukken. Voor de bakker stonden twee mensen, verder waren de straten leeg. Ik kocht een baguette en wilde terug naar huis lopen. Plots zwaaide iemand.. het was Andy. Brede grijns, nog twee tanden over. Boni sprong blij tegen hem op. Ik vroeg hoe het ging. Hij wilde vrolijk doen, maar ik zag de tol des tijds in zijn gegroefde gelaat. Hij vroeg meteen om geld; corona is op straat extra voelbaar. Ik tastte in mijn broekzak maar dezer dagen heb ik enkel bankkaarten op zak. Andy was teleurgesteld; ik beloofde terug te komen met ’echt geld’. Hij wees naar een deken voor de etalage van Ale-Hop. « Daar woon ik nu. »
Aan het eind van de middag ging ik terug, zonder hond. Andy lag op zijn deken, moe en versleten. Ik gaf hem een tientje en grapte: « voor eten hè, niets vloeibaars! » Hij stopte het biljet vlug weg en keek me aan, bloedserieus: « de tijden zijn veranderd, mister ». Terwijl ik knikte, vervolgde Andy: «Listen, this virus, Corona, I just don’t give a fuck. However, this Contactless bullshit, that’s really killing my business. »
