Tijdens de vierde of vijfde wandeling met Boni van de dag – je raakt de tel kwijt in coronatijd – zag ik in de straat achter ons huis een jongeman met een zwarte labrador aan komen lopen. Eigenlijk hoorde ik hem voordat ik hem zag omdat hij handsfree in gesprek was op z’n mobiel. Daardoor wist ik dat hij Franstalig was. Boni had de collega-viervoeter al gespot en bleef stokstijf staan. Hij bereidde zich mentaal voor op de nakende ontmoeting. Het duo naderde ons.
De jongen bleek niet onaantrekkelijk en zijn hond dacht hetzelfde van Boni. Zonder enige gêne begon het beest omstandig aan Boni’s geslachtsdeel te snuffelen. Geheel tegen zijn gewoonte onderging mijn hond de orale kennismaking lijdzaam, beduusd door zoveel directheid. Ik wilde een gesprekje aanknopen met de Franse adonis maar die bleef in zijn headset tetteren. « Tu n’as pas honte! », brulde hij plots. Yes!, dacht ik, ruzie met zijn vriendje, maar het bleek aan zijn hond gericht. Met een ruk aan de riem trok hij hem uit Boni’s erogene zone. Nu was het de beurt aan Boni om de labrador aan een uitvoerig urologisch onderzoek te onderwerpen.
Ik keek de jongen, die nog steeds aan het bellen was, recht in de ogen en zei in het Frans: « Jouw hond hoeft zich niet schamen, dat is de natuur. En nu wij elkaar ter begroeting geen hand of kus meer mogen geven, vind ik hoe onze honden dat doen een prima alternatief. » De Fransman hapte stupéfait naar adem, de AirPods vielen bijkans uit z’n oren. « Kom Boni », riep ik, «On y va» en liep richting huis..
Je wordt best melig van zo’n lockdown.
