Enig kind

Enig kind

Honden zijn soms net als kinderen. Zeker als het op eten aankomt. Boni smikkelt liever snacks naar binnen dan zijn ‘gezonde’ voer. Lekkere trek dus, net als ik vroeger. Mijn deugniet is vooral dol op ‘dental stix’ van Pedigree. Voordeel hiervan is dat hij niet uit zijn bek stinkt. Regel des huizes is: maximaal twee stokjes per dag, ‘s ochtends en ‘s avonds één, maar pas na de gewone maaltijd, als dessert. Anders – zo weet iedereen die kinderen heeft – is er in de met snoep gevulde maag geen plaats meer voor voedzame kost.

Boni’s eetlust is ‘s morgens minimaal. Na met tegenzin consumeren van een handvol brokjes eist meneer uiteraard wel zijn matineuze stokje op. Die eet hij dan niet op maar verstopt hij voor een later moment. Dat verstoppen is een bezigheid die mijn hond uiterst serieus neemt. Belangrijk onderdeel van het ritueel is dat ik de andere kant op moet kijken, want ooh wee als ik de geheime bergplaats zou kennen. Zo vind ik regelmatig een kleffe kauwstaaf in een schoen of onder mijn kussen. 

Vanaf zes uur gaan alle remmen los; dan is het Holle Bolle Boni. Na diner en tweede stix (die hij direct verorbert) voert Boni sinds kort een nieuwe ‘act’ op; Hij gaat voor me zitten en kijkt me beschuldigend aan. Zijn ogen zeggen: « Ik mag twee stokjes per dag maar heb slechts eentje gehad. » Streng spoor ik hem dan aan om het eerste stokje te zoeken. Doorgaans zonder resultaat: « Sorry baasje, ik ben vergeten waar ik het verstopt heb. » Vaak geef ik hem dan nog een (derde) stokje omdat het zo moeilijk is nee te zeggen tegen die bruine, vergeetachtige oogjes. He knows.. Ik ben een waardeloze opvoeder.

Gisteravond was het weer zover. Boni had zijn eten en toetje amper op of daar kwam hij mij een schuldgevoel aanstaren. Vastbesloten een stokje voor deze lobby te steken, keurde ik mijn viervoeter geen blik waardig. Blijkbaar heeft negeren een positief effect op z’n geheugen. Boni rende naar de logeerkamer en kwam terug met twee stokjes in de bek. Triomfantelijk keek hij me aan: «opeens wist ik het weer! » Hoewel boos kijken pedagogisch beter was geweest, proestte ik het uit. Ook dat zullen ouders herkennen. ‘Het is een ondeugend kind, maar het is wel míjn kind.’ « Kom hier, stouterd », riep ik Boni bij me: «jij bent Oostindisch dement! »

2020-12-14T15:32:12+01:00décembre 14th, 2020|Barcelona, Boni, Nieuws, Sitges, Vrienden|