Rectum

Rectum

Daar ik vermoedde dat men in de kliniek waar ik gisteren een rectoscopie diende te ondergaan naar mijn medicijngebruik zou informeren, had ik pro-actief een overzicht van alle pillen die ik slik uitgeprint en meegebracht. Bovendien, wat op papier staat is niet gevoelig voor miscommunicatie; bij zoiets belangrijks als een medische ingreep kan ik (nog) niet vertrouwen op mijn Spaans, zeker niet als ik overmand zou raken door het vooruitzicht van een camera in mijn achterste of zorgverleners die geen Engels spreken.

Beide veronderstellingen klopten: de verpleger die mij ‘incheckte’ vroeg op gebiedende toon naar mijn medicatie en sprak geen woord Engels. Hij ratelde zo snel in het Castiliaans dat ik mij nog hulpelozer voelde, gekleed in een zwarte jurk en blauw haarnetje liggend op een ziekenhuisbed. Ik overhandigde de nuffige broeder mijn pillen-overzicht en mompelde bijna verontschuldigend: “het is nogal een lange lijst”. Hij keek me spottend aan en zei: “Señor, u bent in een privé-kliniek met grote reputatie en zelf heb ik 20 jaar ervaring. »

De man bekeek het document en zijn gezicht verstrakte. Hij liet zich echter niet kennen en zei verwaand: « Dit is een uitvoerige lijst maar we zijn hier wel erger gewend. Het klonk als een prestigekwestie die hij wilde winnen. Ik raakte geïrriteerd – ik was voor mijn achterkant gekomen en niet voor een ‘wie-heeft-de-grootste’-wedstrijd aan de voorkant – en deelde de genadeklap uit: « ‘Señor, ik heb de lijst rectum-verso..eehh..recto-verso geprint; u heeft enkel pagina 1 gezien. » Hij draaide het papier om en duwde het bed richting behandelkamer, sprakeloos.

 

 

2021-03-17T15:03:18+01:00mars 17th, 2021|Barcelona, Nieuws, Parkinson, Sitges|