Snufje

De laatste tijd lijd ik onder dyskinesie, oncontroleerbare bewegingen van met name mijn rechterarm. Parkinson-patiënten hebben daar vaak last van als ze ‘off’ zijn, dus als hun medicatie is uitgewerkt. Dit heeft thuis al geleid tot koffievlekken op het tapijt en gebroken glazen. Op straat zwaaien onbekende mensen soms (terug) naar mij omdat ze denken dat ik naar hen zwaaide. Positief bezien is het een goede manier om nieuwe vrienden te maken. Of zoals een vriend grapte: je kunt nu perfect voor Sinterklaas spelen! Maar ik vind het vreselijk, temeer daar het mijn ziekte zo zichtbaar maakt.

Gisteravond had ik Spaanse les, die tijdens én na de lockdown online plaatsvindt via Zoom. Ik merkte na een halfuur dat ik ‘off’ ging, maar als je ‘thuiswerkt’ achter je scherm is dat gemakkelijker te verbergen dan wanneer je met z’n zessen in een klaslokaal zit. Althans, dat dacht ik.

Plots zei de profesora: “Wytze heeft een vraag?” “Nee hoor”, zei ik, “alles is mij helder”. Vijf minuten later vroeg ze het weer en vijf minuten later opnieuw. Stomverbaasd vroeg ik aan de lerares: “Waarom denk jij dat ik iets wil vragen?” Ze antwoordde: “Omdat je telkens je hand opsteekt (tijdens Zoom-sessies kunnen deelnemers op een ✋ klikken als ze het woord willen).” Net voordat ik wilde zeggen dat ik weliswaar Parkinson heb maar (nog) geen Alzheimer, keek ik in het menu rechtsboven. Daar stond iets dat ik niet eerder had gezien: ‘Gesture Recognition: On.’ Zoom is blijkbaar sinds kort uitgerust met een nieuw snufje dat bewegingen herkent en omzet in commando’s. Mijn analoge dyskinesie had mijn digitale handje doen opsteken.

Met een rood hoofd zette ik ‘Gesture Recognition’ uit. Ik ‘off’’, dan dat kutsnufje ook!

 

2021-10-09T20:29:02+01:00octobre 9th, 2021|Barcelona, Corona, Nieuws, Parkinson, Sitges, Vrienden|