Die ochtend zou ik naar Istanboel vliegen waar de volgende dag belangrijke afspraken stonden gepland. Ik had drie wekkers gezet en de avond ervoor mijn koffer gepakt en een taxi gereserveerd. Er mocht niks misgaan. Wat ik echter niet in de hand had, was het Belgische weer en verkeer. Het regende pijpenstelen en dan trappen Belgische automobilisten massaal op de rem. Alsof men elke keer opnieuw verrast is, terwijl het er altijd plenst.
Het verkeer richting Zaventem stond muurvast. Helaas houdt Turkish Airlines met haar vertrektijden geen rekening met Belgische verkeersinfarcten. Zelf was ik ook een infarct nabij omdat we een kwartier voor boarding nog op de buitenring ‘aanschoven’. Toen ik eindelijk de luchthaven binnenrende, zag ik ‘mijn’ vliegtuig net opstijgen. Nondedju, wat een klote-ochtend.
Nat van het zweet vroeg ik aan de balie van Turkish Airlines hoe laat de volgende vlucht naar Istanbul zou zijn. Het antwoord joeg mijn hartslag naar recordhoogte: ‘morgenochtend’. Mijn afspraken waren ‘s morgens; ik moest en zou dus die dag nog arriveren. Uiteindelijk vond men een plaats op een vlucht via Frankfurt, maar dan moest ik daar vier uur wachten voor overstap. Ik had geen keus en liet ‘me’ omboeken. Eenmaal in Frankfurt, bleek dat de wachttijd naar zes uur was opgelopen. Ik besloot aan de whisky te gaan, wat een klote-middag.
Het was na middernacht toen ik eindelijk landde op Istanboel Airport. De Turkse taxichauffeur bracht mij ‘per ongeluk’ naar het verkeerde hotel. De rekening was astronomisch. Te moe om ruzie te maken betaalde ik en vond een andere taxi. Die leverde me wel bij het juiste hotel af. Bekaf meldde ik me bij de receptie waar een niet onknappe jongeman mij een uitgebreid check-in formulier wilde laten invullen. No way, ik wilde een borrel en liggen en werd plots melig. Bij de vraag naar mijn geslacht nam ik wraak voor deze klotedag. Het was nog lang onrustig in de Turkse metropool.
