Pissig

Pissig

Vanochtend had ik een afspraak bij de CAP, een soort Catalaanse huisartsenpost. Twee keer per jaar neemt men daar bloed af om mijn gezondheid te controleren. Hoewel ik niet bang ben voor een prik, is dit CAP-consult niet bepaald mijn favoriete bezigheid.

Behalve het onchristelijke tijdstip van 08h00, de plicht om nuchter te zijn (ook koffie is verboden), de rij voor de ingang die langer is dan bij de Sagrada Familia in augustus, wacht je vaak nog een administratieve verrassing, zoals iemand die een document vraagt dat je niet (bij je) hebt. 

Vandaag was het weer raak. Toen ik na drie kwartier file-staan, wankel door slaap-, cafeïne- en dopamine-tekort, eindelijk aan de beurt was, blafte de verpleegster: “Waar is uw urine?” Ostia! “Dat is mij niet verteld”, stamelde ik, “ik dacht alleen bloed”. Snibbig duwde ze mij een plastic pakje in de handen en snauwde: “die gang in, tweede deur rechts, in de wc. Volgende!”. 

Binnensmonds vloekend omdat ik thuis al twee keer was ‘geweest’, waggelde ik naar het toilet. Ik scheurde de verpakking af en bekeek het bouwpakket: een beker, twee reageerbuisjes en twee dopjes. Even stak mijn IKEA-trauma de kop op; welk onderdeel ontbreekt? Een tweeregelig papiertje in het Catalaans moest als gebruiksaanwijzing dienen. Ik begon te transpireren. 

‘Logisch nadenken’, pepte ik mezelf op. In de buisjes plassen was zelfs voor mij lastig, dus ging ik voor de beker. Met alle kracht probeerde ik een straaltje te produceren. Net op dat moment bonkte iemand met meer aandrang dan ik op de deur. Joder! Ik moest weer van voren af aan beginnen. Ditmaal dacht ik aan koffie, liters kof.. yes, gelukt! Het was niet veel, maar een plas is een plas. 

De opluchting was van korte duur. Hoe kreeg ik dit van de beker in die buisjes, met slechts twee handen die inmiddels hevig beefden? Teruggaan naar die b*t*ch zonder plas was geen optie. Wonderwel lukte het mij beide buisjes te vullen, al ging tijdens die acrobatische toer vocht verloren. Zwetend keurde ik het resultaat: in elk buisje bevond zich precies één druppeltje urine. Hup, snel de dopjes erop.

Gesloopt liep ik terug naar de Catalaanse akela, die mij gebood om achter in de rij aan te sluiten. No way José! Ik legde de karig gevulde reageerbuisjes op haar bureau en zei luid: “hopelijk ben ik zwanger, ik hoor het wel! En mijn bloed krijg je over een halfjaar weer. Nu eerst koffie!”

 

2022-06-13T20:26:01+01:00juin 13th, 2022|Barcelona, Nieuws, Parkinson, Sitges|