Het moet in het najaar van 2018 zijn geweest. Ik had mij net definitief in Spanje gevestigd en volgde, zoals het een goede immigrant betaamt, Spaanse les. Twee avonden per week toog ik naar een kleverig klaslokaal in downtown Barcelona om mij het Castilliaans meester te maken.
Een Vlaams vriendenkoppel dat al jaren in Madrid woont, kwam mij bezoeken. Om mijn ‘woonst’ in Barcelona te bewonderen en een plezant weekend te beleven. Omdat ik niet ‘mee’ was met de laatste trends en indruk wilde maken op mijn foody friends die vaak pochten over hun integratie in Spanje, had ik mijn jonge, Catalaanse buurvrouw om uitgaanstips gevraagd. Zij raadde een nieuw en hip restaurant aan waar alles om kip (pollo) draaide. Ik reserveerde prompt een tafel voor drie.
Het etablissement puilde uit en was, aan publiek en bediening te zien, ‘happening’. De mojito’s waren estupendos en de kaart bood zoveel variaties met kip dat ik bijkans begon te kakelen van genot. Zelfs mijn verwende vrienden waren impressed. De knappe ober, die uit de Netflix-serie ‘Elite’ leek weggelopen, kwam de bestelling opnemen. Gretig om mijn beheersing van het Spaans te etaleren, bestelde ik als eerste: “una media polla remojada en cava”. Het gezicht van de camarero kleurde vuurrood en mijn vrienden proestten het uit.
“¿Qué pasa?”, vroeg ik geschrokken. “Je hebt om een halve lul gevraagd, gedrenkt in cava”, gierde een vriend het uit terwijl zijn partner onder de tafel rolde van het lachen. Nu was het mijn beurt om een rode kop te krijgen. Ik richtte mij tot de ober en zei, om de gênante situatie enigszins te redden: “Dame un entero, por favor”, “maak er maar een hele lu..eeh..kip van”.
