Normaliter laat Bryan ‘s ochtends de hond uit. Het duurt drie kwartier voordat mijn eerste dopaminepil aanslaat en ik ter been ben. Foxy kan daar niet op wachten. Het beestje is twee jaar jong en barst van de energie. Vanaf het moment dat hij ontwaakt een dopaminebom op pootjes. Bovendien – niet onbelangrijk – móet hij ‘uit’ om zijn behoeften te doen.
Helaas kampt Bryan ook met opstartproblemen, zij het van andere aard. Hij is – hoe zeg ik dit diplomatiek – niet matineus. Een deel van mijn bewegingsloze 45 minuten gaat dus op aan het in beweging krijgen van mijn partner. Dat kost soms zoveel tijd dat ik intussen zelf in staat ben om met Foxy te gaan wandelen. Maar nu even niet. De mix van hitte en hoge luchtvochtigheid is blijkbaar fataal voor de werking van mijn medicijnen.
Gisteren had Bryan een afspraak elders, dus ik had ‘ochtenddienst’. Ik nam mijn pillen en bad dat Foxy zou uitslapen. Dit lukt steeds beter, waarschijnlijk van zijn baasjes geleerd. Joder, hij werd wakker toen Bryan de deur uitging. Mijn pillen werkten niet en het was snikheet. Ik zette mijn iPhone op ‘silent’ om me op mijn missie te concentreren: Foxy’s toilet. Vroeger kon ik koffiezetten, me scheren en emails lezen tegelijk. Met Parkinson is ‘singletasken’ de limiet.
Puffend marcheerde ik door Sitges als John Cleese in ‘Silly Walks’. De (ramp)toeristen keken ons na op straat. Een meisje vroeg aan haar moeder: «is die meneer dronken?». Mijn Franse bakker bood spontaan aan om ‘112’ te bellen. Eindelijk koos Foxy een plek om zijn ‘ding’ te doen. Kletsnat van het zweet strompelde ik terug. De grap over mijn hond die zijn baas uitlaat was harde realiteit.
Net voordat we ‘mijn’ straat in zouden slaan, hield ik halt. Op adem komen voor de laatste 50 meter en een blik op de telefoon: 16 oproepen gemist, 21 appjes. Dat is veel in korte tijd, zeker voor een pensionado. Alle berichten waren van Bryan die, voor zijn doen, erg bezorgd leek.
Foxy wilde ontbijten en sleepte mij de straat in. OMG! 2 Ambulances, 3 politiewagens en 2 brandweerauto’s voor ons huis! Had die koekenbakker toch 112 gebeld? Ik vroeg een agent wat er aan de hand was. Gelukkig niks ernstigs, de overburen hadden een keukenbrandje gehad.
Mijn kwartje viel, ik belde Bryan. Zijn afspraak was eerder afgelopen (on-Spaans) en hij was naar huis gelopen. Toen hij de hulpdiensten voor de deur zag staan, had hij gedacht – gezien mijn conditie – dat ze voor mij waren uitgerukt. Matineus zorgzaam.. echte liefde 🧡.
