Komt het door het vooruitzicht van de operatie? Zijn het bijwerkingen van de medicijnen? Zit ik in de overgang? Ik weet niet wat de oorzaak is, maar ik ben de laatste tijd hypergevoelig. Bij het minste of geringste barst ik in huilen uit. Niet van pijn of verdriet, maar van ontroering.
Een vriend postte op LinkedIn dat hij de manier waarop ik met Parkinson omga (met humor) bewondert. Urenlang snotteren als gevolg. Laatst keek ik een film op Netflix die een vriendin had aanbevolen. Na vijf minuten moest ik stoppen, het was letterlijk een tearjerker. En toen premier en vriend Mark Rutte zijn vertrek uit de Nederlandse politiek aankondigde en zelfs zijn grootste tegenstanders hem lof toezwaaiden, biggelden de tranen over mijn iPad.
Vrijdag was een snikhete dag. Ik had drie medische onderzoeken op rij overleefd. Eindelijk thuis – Barcelona-uit op vrijdagmiddag is altijd lastig – was het Foxy’s uitlaattijd. Toen ik even niet oplette, zag hij een poes en rukte aan de riem. Ik viel pardoes op het grint. Evenwicht is een dingetje als je 15 jaar Parkinson hebt. Het bloed gutste uit mijn linkerbeen. Direct naar Urgencias, het vierde doktersbezoek van die dag. Toen de verpleegster Betadine op mijn wonden smeerde, kon ik wel janken. Dit keer niet van ontroering.
Het kwik weigerde te dalen. Ik was toe – over urgencias gesproken – aan een koude clara. Badend in het zweet hinkelde ik naar mijn ‘vaste’ terras. Net toen ik een slok wilde nemen, begon vier meter verderop een man luid gitaar te spelen en te zingen. Dat was het laatste waar ik behoefte aan had, een jengelende clochard met drie bruine tanden. Toch raakte ik geïntrigeerd, niet door de haveloze muzikant, maar door zijn ‘begeleiding’. Achter hem zat namelijk een schattige, zwarte pup. Na mijn lijf, smolt ook mijn hart.
Ik vroeg de cafébaas om een waterbak en bracht die naar het hondje. Hij dronk er gulzig van. Terwijl zijn baasje ‘Let it be’ van John Lennon verkrachtte, wierp ik drie euro in de gitaarzak. Na gedane arbeid ging hij rond op het terras. Bijna niemand gaf iets. Ik gaf hem nog een euro en vroeg naar de pup. Chiro was zijn naam, vier maanden jong. Hij sprak over ‘mi hijo’ en ik was gerustgesteld. Dit was een man die eerst zijn hond te eten geeft en pas daarna zichzelf. “Het probleem zijn de inentingen en de chip”, zei hij. “Dierenartsen zijn duur”.
Het circus trok verder naar de volgende hotspot waar hopelijk meer muntstukken wachtten. Weemoedig keek ik hen na. Chiro huppelde vrolijk naast zijn ‘papa’. Het was tijd om te gaan, Bryan had al twee keer geappt dat het eten klaar was. Ik nam een laatste slok en betaalde.
In plaats van naar huis te gaan, liep ik de andere kant op. Eerst langs een geldautomaat en daarna op zoek naar Chiro. Dat was niet moeilijk, de stem van z’n baas galmde door de straten van Sitges. Midden in ‘Father and son’ van Cat Stevens duwde ik een 50 eurobiljet in zijn zak. De man stopte met spelen en riep: “This is too much!” Hij omhelsde me, allebei tranen in de ogen. Ik aaide zijn hondje: “For Chiro, it’s never too much” en liep huiswaarts.
