Na de ochtendwandeling met Foxy was het tijd voor de dagelijkse café con leche met croissant. Stoutmoedig koos ik voor een ‘nieuw’ etablissement aan de andere kant van de kerk. Die keus was niet lastig: de zon verlichtte het terras uitnodigend. Dat de ober niet onknap was, hielp ook. Terwijl ik van de koffie en Foxy van de croissant genoot, kwam een Spaans koppel aan de tafel naast ons zitten. De man, die sprekend op een van de drie koningen leek, bestelde sinaasappelsap. De camarero moet hem teleurstellen; de fruitboer had niet geleverd, er was dus enkel sap in flesjes. “Vale”, ging de man met tegenzin akkoord. Bijna maakte ik een grap over klanten koningen, maar wist me in te houden. Nederlandse humor in Spanje slash Catalonië.. levensgevaarlijk.
De ober, die spontaan verliefd werd op Foxy (‘kl..e hond!’), bracht rap het bestelde: koffie voor señora en jus d’orange voor meneer. Hoe verwoed de buurman ook op de onderkant sloeg en aan de dop draaide, het flesje ging niet open. Ik bood aan om het te proberen en – mede om zijn (Latijnse) mannelijkheid te sparen – maakte ik een grapje over sterke Nederlanders en melk drinken. De Spanjaard stemde à contrecoeur in. Met een zwierige draai ontdeed ik de fles van de dop. Even later bleek de baardman onverwachts geestig. Hij bestudeerde het etiket en las luid: “Als u deze fles niet openkrijgt, vraag dan hulp aan een Nederlander”. Ik schoot in de lach en dacht: ze moesten eens weten.. voor mijn operatie kreeg ik niet eens een blikje tonijn open!
