Waar ik hier ga lunchen weet nooit vantevoren. Waar benen en Boni mij brengen, zoals het hoort in Spanje: manana. Vandaag landde ik op het terras van een Mexicaans restaurant dat er trendy trachtte uit te zien. Tijdens het bestuderen van de kaart, hoorde ik twee meiden – een jaar of twintig – aan de tafel naast mij luidkeels hun seksleven bespreken. Beklagen, beter gezegd. Vroeger zouden deze door de tattooshop scheutig bedeelde blondines ‘punkers’ genoemd worden, tegenwoordig waarschijnlijk ‘klimaatbabes’.
Terwijl ik van mijn tortillasoep genoot, riep de ene boos: “he always cums in two minutes and falls asleep!” Dat mannen egoïstische klootzakken zijn, is een universeel gegeven, zo bleek weer. Ik wilde solidair zijn en had m’n ‘buurvrouw’ bijna een orgasmemars op de Ramblas voorgesteld. Maar officieel luisterde ik natuurlijk niet mee. Haar vriendin had blijkbaar geen vaste relatie, wel volop ‘dates’. Gisteravond nog blijkbaar, “how did it go?” “It was great and stuff until I found out that he’s a.. conservative!” Nu werd ze echt kwaad en schreeuwde: “no conservatives in my vagina!”
In een flits dacht ik aan Thierry B. en liet m’n taco op de grond vallen. Boni, die nog niet ontbeten had, deed een spontane brunch. “We blijven hier”, zei ik plots tegen niemand in het bijzonder, “er is geen weg meer terug”. Boni keek verbaasd op, z’n hondse snoet groen van de guacamole.