Derrière

Derrière

Laat is het niet geworden gisteren – daar zorgt die vermaledijde avondklok wel voor – maar intens was het zeker. Het laatste blokje om met Boni moet een vermakelijk schouwspel zijn geweest; een hondje van 35 centimeter hoog dat een te blijde, na-Shakira’ende pinguïn van 1m90 voorttrekt. Na 15 maanden ingetogenheid heb ik mij – met mondkapje weliswaar – eens volledig laten gaan. Zelden ben ik met een grotere glimlach en kleren aan in Boni’s mand in slaap gevallen.

Toen we vanmorgen – vaste prik tijdens de ochtendwandeling – de Franse bakker aandeden was de Bacardi nog niet geheel uitgewerkt. Zo trachtte ik twee keer dezelfde baguette te betalen. Nadat Boni – ook ritueel – zijn plakjes ham had verorberd en we klaar waren om te vertrekken, gaf de bakker hem twee fikse petsen op zijn achterste. Boni beloonde hem met een extra lik waarop de bakker riep: « tous les bulldogs français aiment quand on tape sur leurs fesses ».

Ik dacht aan gisteravond en floepte eruit: «moi aussi ! » Het duurde drie seconden voordat de bakker in bulderen uitbarstte. Moe maar voldaan waggelde ik naar huis, anderhalve meter achter mijn hond.

2021-05-03T12:54:35+01:00mai 3rd, 2021|Boni, Corona, Nieuws, Sitges, Vrienden|