Nu het kwik elke dag tot boven 20 graden stijgt, schakelen Boni en ik over op ons zomerritme. Franse bulldogs met hun platte neus kunnen slecht tegen hitte. Voor (diep)Friezen geldt hetzelfde maar niet zozeer vanwege hun neus. Daarom laat ik Boni in de zomer ‘s ochtends vroeg en ‘s avonds uit. Overdag is het te warm en doen we thuis siësta, indien nodig met behulp van de airconditioning.
De omschakeling verloopt niet zonder slag of stoot. Zo is Boni zeer gesteld op uitslapen. Normaliter wenst mijnheer voor elven niet gestoord te worden, dan doet hij ‘grasse matinée’. Ook hierin zijn we solidair, zij het om een andere reden. Ik heb ‘s morgens tijd nodig omdat de dopaminepillen moeten ‘aanslaan’ wil ik überhaupt kunnen bewegen. Ze zeggen dat honden (zonder Parkinson gelukkig) op hun baasje gaan lijken of is het andersom?
Vanochtend werd ons in elk geval geen opstarttijd of uitslaaptijd gegund. Behalve dat het een snikhete dag beloofde te worden, ontwaakte Boni met maagklachten; een sprint naar buiten was geboden. Ik slaagde er amper in om broek, t-shirt (verkeerd om) en sloffen aan te trekken en Boni’s poepzakjes mee te grissen. Hij sleurde me naar het dichtstbijzijnde grasveld waar de ‘chocomel’ rijkelijk vloeide. Balancerend op mijn dopamineloze benen trachtte ik de smurrie op te ruimen (tevergeefs) en niet om te vallen.
Nadat het ergste leed geleden was en de zon al volop brandde, besloot ik eerst naar de bakker te gaan om daarna thuis in rust en schaduw te ontbijten terwijl mijn pillen hun heilzame werk zouden doen. De bakker was dubbel verbaasd: Boni sloeg voor het eerst de plakjes ham af en ik zag eruit als een vogelverschrikker. Beschaamd kocht ik twee croissants en strompelde naar buiten. Gelukkig waren we niet ver van huis en was er nog relatief weinig volk op straat.
Vlak voordat ik met mijn laatste restje energie onze straat in wilde kruipen, kreeg Boni een nieuwe ‘aanval’. Dit keer lukte het me wonderwel om het merendeel van zijn behoeften in een zakje te krijgen; nat van het zweet stond ik recht. Nu nog een vuilbak en ik kon van een welverdiende brunch gaan genieten. Ik zag een groene container, liep er naar toe en zwiepte het zakje met een voor mijn doen atletische zwaai in de organische afvalbak. Boni blafte naar het zakje in mijn andere hand. Ik keek.. groen. Ik had per ongeluk de croissants weggegooid! Wat een schijtbegin van de dag.