Het was mij heel lang niet overkomen. De laatste keer dateert van ver voor het corona-tijdperk. Ik had een date gisteravond en hij is blijven slapen. Gelukkig bleek al gauw dat je sommige dingen nooit verleert. Wat ik wel vergeten was, is dat de roes van een romantische avond, versterkt door champagne en kaarslicht, nogal kan contrasteren met de realiteit de volgende ochtend, met kater en daglicht. Ontnuchterend, in meerdere opzichten.
Terwijl ik wankel op mijn benen koffie zette, vuurde de latino een vragensalvo op mij af. Nou ja, vragen, het klonk eerder als de eisenlijst van Shakira voor de hotelsuites waar ze On Tour verblijft. Vanuit de slaapkamer: dat hij enkel latte macchiato drinkt op basis van geitenmelk. Waarom ik geen quinoa in huis had waar meneer mee placht te ontbijten. Vanuit de badkamer: welke shampoo vegan was en waar hij de föhn kon vinden. Ik had barstende koppijn en keek vertwijfeld naar Boni; jaag jij hem weg of doe ik het? Toen hij na drie kwartier (!) eindelijk uit de badkamer huppelde, zag ik pas hoe verwijfd hij was.
Ik nam mij voor als ik nog eens zou daten (maar niet met haar!) dat zonder overnachting zou zijn. Enkel WP-relaties dus, zonder de O van Ontbijt. Ik waardeerde mijn rustige ochtenden met gewone koffie en een boterham meer dan ooit. Saai maar vrij. Net toen de jongedame de inrichting van mijn appartement begon af te kraken, rinkelde zijn telefoon. Hij had een afspraak en moest gaan. Gered door de gong. Ik duwde de diva («zit mijn haar goed? ») bijkans de lift in. Pfoei, die was weg! Een gevoel van grote opluchting overviel mij en Boni ook, aan het spontane plasje op het terras te zien.
Mijn normale leventje kon terug beginnen. Hond uitlaten, boodschappen doen en de vuilnis buiten. Zalig prozaïsch. Op de koelkast vond ik het boodschappenlijstje dat ik de vorige dag had gemaakt: water, melk, kaas, shampoo.. Verrek, de shampoo was op, flitste door m’n hoofd terwijl ik aan de scène van een uur eerder dacht. Waar had Shakira haar veganistische haar dan mee gewassen? Ik stormde naar de badkamer en keek… Eén flacon stond open: de anti-parasieten hondenshampoo! Gniffelend zei ik tegen mijn trouwe viervoeter: « hopelijk blaft ze nu een toontje lager en komt ze niet terug. »
