Gisteravond liep ik met Foxy richting een café waar ik met een vriend had afgesproken. Ik was te laat en het was te warm. Opeens hoorde ik een vrouwenstem “hola!” en ”Foxy!” roepen. Verstoord keek ik om me heen. Het bleek de uitbaatster van een nabij gelegen restaurant, die ik sinds de geboorte van haar kindje niet meer had gezien. Ze heeft al een tijdje moederschapsverlof en haar zus neemt de honneurs waar.
Vol trots stond ze op het terras met de baby tegen zich aan geklemd. Doorlopen zou ongepast zijn. Ik veranderde koers, zette mijn gulste lach op en gaf haar twee bezwete zoenen: ‘enhorabuena!’ Hoewel ik het hoofdje van de pasgeborene nog niet kon ontwaren, diende ik nu de baby aan te raken en te zeggen hoe prachtig ik haar (of hem?) vond. Hoewel ik zelf kinderloos ben, is dit ritueel mij niet vreemd.
Ik strekte mijn arm uit naar waar ik dacht dat de baby-wangetjes zich bevonden en kneep er zachtjes in. “Wat een schatje!”, kirde ik luid. De jonge moeder keek mij plots afkeurend aan en draaide haar lichaam een kwartslag. Pas toen zag ik dat de baby ‘as we spoke’ borstvoeding kreeg…
