Vorige week ging ik iets drinken met Mitch, een Nederlandse buurjongen in Sitges. We zijn eigenlijk part-time buren, want hij en zijn familie gebruiken hun appartement, in hetzelfde gebouw als waar ik woon, enkel voor vakanties. Het is altijd gezellig als zij – echte Amsterdammers – er zijn.
We hadden afgesproken in de ‘chiringuito’ op ‘ons’ strand en Foxy mocht mee. We bestelden cocktails. Mijn arm begon te zwaaien, ik voelde me net Koningin Maxima op Prinsjesdag. Ons gesprek ging – begrijpelijk – vooral over mijn verslechterde gezondheid. Aan het tafeltje tegenover ons zaten een man en vrouw steeds naar ons te staren en te fluisteren. Ik besteedde er geen aandacht aan, het was te leuk om met Mitch te kletsen.
Ik vertelde over de hersenoperatie waar ik enorm tegenop kijk. “Wat is het ergste dat er kan gebeuren?”, vroeg Mitch. “Dat ik nadien hetero ben”, grapte ik. We lachten en bestelden verse cocktails. De ober bracht de drankjes, maar keek bij het serveren intensief naar mijn kruis. Als het een gay-etablissement en ik 25 jaar jonger was geweest, had het me niet gestoord, integendeel, maar dit vond zelfs ik te gortig.
“Que pasa?”, vroeg ik de ‘camarero’ op scherpe toon. “Perdoname”, hinnikte hij nerveus en brabbelde iets in het Catalaans. Na veel gehakkel kwam de aap uit de mouw: “otros clientes”, andere klanten hadden geklaagd omdat ze dachten dat ik..eeh..”paja”.. zat te masturberen. Mijn rechterhand rustte op mijn bovenbeen en was beweeglijk. Onze ‘overburen’ konden wel zien wat zich boven, maar niet wat zich onder het tafelblad afspeelde en hadden te snel perverse conclusies getrokken (pun intended).
In 51 jaar ben ik van veel beticht, maar dit spande de kroon. Ik stak beide armen in de lucht en zwaaide naar het koppel, dit keer met opzet. “Kijk, zonder handen!”, riep ik luid. Terwijl Mitch zich bijkans in z’n mojito verslikte en Foxy blafte, nam ik een besluit: ik ga me laten opereren.
