Tijdens onze avondwandeling kwamen Foxy en ik een homokoppel tegen met twee kleine hondjes. Dat is niet zo vreemd; driekwart van de inwoners van Sitges bestaat uit homo’s met een hond. De ene heer had een wit keffertje aan de lijn, de andere een zwarte. Ik had hen vaker zien lopen – Sitges is een dorp – maar we hadden nooit een woord gewisseld. Tot gisteravond.
Het zwarte hondje had Foxy gespot en trok z’n baasje onze kant op. Foxy blafte opgewonden en nam de ‘aanvalspositie’ in. Dat stelt niks voor – blaffende honden bijten niet – maar kan intimiderend lijken. Het noopte de eigenaar om mij in perfect Engels te vragen of het ok was dat onze honden elkaar besnuffelden. “No problem”, zei ik, ‘he is just a bit wild at the first contact.” “Me..eehh..mine too!”, antwoordde hij, zijn verspreking vlug corrigerend.
Foxy onderwierp de edele delen van het pluizige dier – ook een reutje zag ik – aan een grondige inspectie. Die had daar geen bezwaar tegen, integendeel. “He is enjoying it”, stelde ik vast, terwijl de partner met het witte hondje erbij kwam staan. “It’s been a while”, verzuchtte de man, zonder dat duidelijk was of hij op de honden of de baasjes doelde.
Ik kon het niet laten en zei: “they say that dogs look like their owners”. De twee nichten – beide in de 70 schat ik – giechelden als bakvissen. Juist op dat moment ging Foxy op zijn rug liggen met de pootjes wijd. Ze keken aandachtig naar mijn hond en toen naar mij en zeiden bijna tegelijk: “They are right.”
