Gisteravond zat ik met mijn goede vriend Hans iets te drinken op een terras in Sitges. Het was feest in het dorp en vanaf ons plekje konden we (bijna) de ‘menselijke torens’ zien. Terwijl Hans video’s van het jaarlijkse spektakel stond te maken, kwam een mevrouw mij in het Engels vragen of we nog lang dachten te blijven. ‘Ik denk het wel’, antwoordde ik met een glimlach in het Nederlands. Haar (Limburgse) accent had ik direct herkend. Ze zat met haar man aan een ander tafeltje met minder goed uitzicht en hoopte op een ‘upgrade’, maar helaas.
Even later – Hans was weer gaan zitten – kwam ze terug. Die geeft niet snel op, dacht ik. “Hallo, ik ben Irene”, zei ze, “we zagen uw t-shirt. Mijn man is neuroloog in Sittard en ik help patiënten bij ParkinsonNet. Ik wilde even zeggen dat ik met u meeleef en het geweldig stoer vind dat u dit draagt. Door ons werk weten we hoe zwaar het kan zijn.”
Ik kon geen woord uitbrengen en begon te huilen. Irene had het gezien, dat het klote met me gaat. Ze gaf me een knuffel en liep – ook met tranen in de ogen – naar haar echtgenoot. Wat een mooi cadeau, met dank aan dit speciale t-shirt🙏😢❤️
