Vanmiddag liep ik met Foxy over het naaktstrand van Sitges. Op een lesbisch koppel na was er geen hond te bekennen. Juist daarom kom ik er graag (gekleed), althans in de winter. Ik had me echter misrekend. Vanuit een spelonk verscheen plots een appetijtelijke jongeman ‘in volle glorie’ met een Deense dog die het postuur had van een opgevoerde pony. “It’s huge!” Het floepte eruit voor ik het wist. De jongen zweeg. “Your dog, I mean”, vulde ik aan en poogde naar zijn hond te kijken. Gênanter kon het niet worden, dacht ik.
Foxy was evenzeer onder de indruk van het XXL beest en ging pontificaal op zijn rug liggen, de pootjes wijd open om het gesnuffel aan zijn geslachtsdelen te faciliteren. Mijn hoofd was inmiddels zo rood als een kreeft. Toen ik Foxy omhoog wilde trekken, sprak de spiernaakte stud: “they say dogs look like their owners”.
In politieke discussies wordt vaak verwezen naar ‘het Deense model’. Ik ben er zeker van dat ik na vandaag, elke keer wanneer men over ‘het Deense model’ spreekt, niet aan asielbeleid maar aan de jongen en zijn not so little pony zal denken.
