3 oktober 2023 was de heftigste dag van mijn leven. Ik zou een DBS-operatie ondergaan in Barcelona. DBS (Deep Brain Stimulation) is een hersenoperatie waarbij de chirurg electroden in je hersenen plaatst en verbindt met een batterij die onder het sleutelbeen wordt geïmplanteerd. De ingreep, die 5,5 uur zou duren, beoogt een deel van de symptomen van de Ziekte van Parkinson – waar ik sinds 2008 aan lijd – te verminderen. DBS heeft echter niet bij iedereen effect en is niet risicoloos. Er stond dus veel op het spel, zoniet alles.
De operatie zou om 08h00 beginnen. Ik was de dag ervoor al ‘ingechekt’ in hospitaal Clinic. De ochtend van D(BS)-Day startte on-Spaans op schema. Een verpleegster wekte mij om 06h30. Onnodig want ik had geen oog dichtgedaan. Het leek alsof de dames nerveuzer waren dan ik, hoewel het MIJN hersens waren waar de artsen in gingen fröbelen. “Haar wassen met desinfecterende shampoo!”, bitste de zuster. “Jawohl!”, antwoordde ik saluerend om de boel op te vrolijken. Niemand lachte. Om halfacht sharp lag ik, stoned van stress en slaapgebrek, klaar om naar de OK te worden gebracht.
Het bedvervoer in Spaanse ziekenhuizen is het werk van ‘celadores’. Toen ‘mijn’ celador er om 08h15 nog niet was, kreeg ik een paniekaanval. Spanjaarden staan niet bekend om hun punctualiteit. Toch hoopte ik stiekem dat de mañana-cultuur voor één keer zou wijken voor MIJN hersenoperatie. Niet dus. Ik ontplofte bijna. Ruim een jaar had ik naar dit moment toegeleefd, niks mañana, het was nu of nooit. Ik gaf een klap op de rode knop naast mijn bed waar menig jurylid van The Voice jaloers op zou zijn. Een verpleegster stak haar hoofd om de deur en blafte: “El celador está en camino”.
De jongeman arriveerde om 08h45, stelde zich voor en brabbelde iets over files. Ik wilde een sigaret, koffie en naar huis, in willekeurige volgorde. Nadat ik van ‘mijn’ op ‘zijn’ bed was gekieperd, duwde hij mij behendig door de catacomben van Clinic. Ik was zijn naam al vergeten, maar wist nog dat hij Argentijn was. Een knappe jongen, maar ik had iets anders aan (en weldra in) mijn hoofd. Het was bedden-spitsuur in het hospitaal. Plots viel mijn kwartje: de Argentijn had met ‘files’ niet op het verkeer in Barcelona, maar in Clinic gedoeld.
Hij parkeerde me in een wachtzaal waar het naar crematorium rook. Er lagen meer mensen in bedden te wachten. Sommigen al weken, dacht ik paranoïde. Een ‘nieuwe’ patiënt werd binnengereden door een collega-celador. Ik viel bijkans uit bed van verbazing. De beddenduwers leken sprekend op elkaar. Waren het tweelingbroers of ijlde ik? Ze ratelden over Messi en FC Barcelona en leken hun ‘transport’ te vergeten. Ik miste mijn man en hond.
Hun gesprek stokte. Een celador zag me bibberen, wellicht een combinatie van parkinson en zenuwen. Hij trok de deken hoger en vroeg zorgzaam of ik het koud had: “¿Tienes frio?” Ik verstond echter: “¿Quieres trio?” (“wil je een trio?”). Was ik al in de hemel? Ik keek de hermanos aan. Net toen ik wilde antwoorden, sprong het lampje van de OK op groen. Ik was aan de beurt, gered door de gong.
