Het moest er eindelijk van komen. Vandaag zou ik lid worden van de plaatselijke gymnasio. Mijn artsen en de fysiotherapeut vinden het onontbeerlijk voor mijn gezondheid dat ik ga fitnessen. Iedereen die Parkinson heeft of van nabij kent, weet hoe belangrijk beweging is.
Hoewel ik het nut van sporten zelf ook inzie, voelt de gang naar een sportschool als de gang naar Canossa. Elke keer bedenk ik een ander smoesje om niet te gaan. Uitstel van executie, letterlijk. Voor de operatie vlogen de kilo’s eraf door mijn gezwaai. Nu ik (gelukkig) ben uitgezwaaid, dreigen ze er opnieuw aan te vliegen, met het bikini-seizoen in aantocht. Vluchten kan niet meer. Vanochtend meldde ik mij vol energie bij de beste sportschool in Sitges.
Althans, dat dacht ik. Ik liep naar binnen bij Sorli, speurend naar martelwerktuigen, halters en zwetende mensen. Het enige dat ik zag waren winkelmandjes en kassa’s. Was de gym failliet gegaan, hoopte ik stiekem. Ik vroeg het aan een bewaker, die mij naar een ingang verderop dirigeerde. Sorli blijkt een supermarkt én een fitnesscentrum onder één dak. Dat ik nooit een voet in sportscholen of supermarkten zet, was weer beschamend aangetoond.
Nu was ik op het juiste adres. Bij de receptie stond in grote letters: ‘Sorli Sports’. Ik had pech: er waren drie wachtenden voor mij en slechts één medewerker. Dat ging even duren. Ik kon de neiging rechtsomkeert te maken naar een terras met een glas cava en calorierijke tapas amper onderdrukken. Ze moeten iets waar ik niet enorm naar verlang, niet té onaantrekkelijk maken. Echter, ik was ‘a man on a mission’ en hield gedisciplineerd stand.
Toen het eindelijk mijn beurt was, vroeg ik de balie-meneer uitleg over lidmaatschappen, prijzen, etc. Hij opende een flyer waarin alle opties stonden en vroeg of het voor mij was, “¿es para usted?” Ik werd balorig en wilde: “nee, voor mijn ex-vrouw en de kleinkinderen” zeggen, maar beheerste me en zei: “ja, voor mij.” “Dan heb ik supergoed nieuws”, ratelde de Catalaan op commerciële toon, “65-plussers krijgen bij ons 33% korting op een abonnement.”
Ik hapte naar adem, had ik het goed verstaan? De man zag mijn twijfel, dacht dat ik Spaans niet machtig én doof ben (want bejaard) en herhaalde zijn aanbod luidkeels in het Engels. Ik twijfelde tussen de droplul over de balie trekken of in de grond zakken, maar herpakte me en antwoordde: “gracias cabrón, blijkbaar schat je mij 73, maar ik ben 53. Dat bewijst dat ik dringend moet gaan fitnessen. Ik word meteen lid van deze klote sportschool!”
