Time flies. Bijna een jaar woon ik met Boni in dit penthouse in hartje Barcelona. Centraler kan niet, Els 4Gats zijn de buren, het befaamde estaminet waar rond 1900 Gaudi bier dronk en Picasso zijn eerste expositie hield. Naast het zwembad met ‘estupendo’ uitzicht op de Catalaanse hoofdstad en de ‘gymnasio’ (ahum), viel ik vooral op deze ‘atico’ wegens het privé-terras van 45m2. Ideaal voor Boni om te spelen en, bij urgenties, zijn toilet te doen en voor mij om te ontbijten, schrijven en vrienden te ontvangen, met zicht op Plaça Catalunya.
Mijn gedachten dwalen terug naar vorige zomer, naar dat bevrijdende gevoel toen ik hier introk. Het grauwe, grijze Brussel ingeruild voor de Spaanse zon en licht. Mijn terras als oase van rust, verheven boven de dagdagelijkse drukte. Er was wel onderhoud aan maar dat was minimaal. De plantjes gaf ik water en het houten vlonder kreeg een laklaag. Niets stond ons nieuwe avontuur nog in de weg.
Vers geluk wil je delen. Na een korte ‘installatietijd’ kwam de eerste Nederlandse vriend op bezoek. Korte rondleiding, terras tot het laatst bewaard, pièce de résistence! Daar hoorde een glaasje cava bij. Mijn vriend was onder de indruk van de lokatie en mijn groene vingers. Overmoedig gaf ik de planten een extra scheut water met hem als getuige. “Doe je dat elke dag?” vroeg hij terwijl hij een bloem betastte. ”Bij warm weer wel”, zei ik op de toon van een ervaren tuinarchitect, “ik woon hier nu drie weken en je ziet echt verschil met toen ik hier aankwam”. Mijn vriend probeerde serieus te blijven kijken maar proestte het plots uit: “dat is knap, want deze planten zijn nep. Je geeft al drie weken kunstplanten water!”