Als honden mochten kiezen, zou Boni op de PVV stemmen, vrees ik. Of op Vox, nu we in Spanje resideren. ‘Multicultureel samenleven’ is voor dieren soms net zo lastig als voor mensen. Sinds enkele weken is de spanning in het gebouw waar we wonen om te snijden. Er is een grote familie uit de Emiraten ingetrokken, grootouders, kinderen en bijvrouwen incluis. Daar is natuurlijk niks mis mee zolang men zich aan de regels houdt en huur betaalt. Dat laatste is geen enkel probleem, de nieuwe buren hebben geld als oli..eeh..water, zo lijkt het. Wat wel een probleem is, met name voor Boni, is dat de vrouwen ‘gezichtsbedekkende kleding’ dragen. Dit heeft op mijn viervoeter hetzelfde effect als een rode lap op een stier. De boerka’s en nikabs vliegen dan ook regelmatig door de gangen als Boni de lift uitstapt, hetgeen hem enkel aanspoort tot nog meer Blaf und Drang.
Als goede buur (en lobbyist) heb ik direct maatregelen genomen. Boni loopt nu altijd aan de lijn, buiten én binnen. Als ik de gesluierde dames van afstand ontwaar, gaan wij een blokje om zodat ze ongestoord kunnen passeren. Verder heb ik getracht hun kinderen (die goed Engels spreken) uit te leggen dat mijn hond goedmoedig van karakter is maar bang wordt als hij niet ziet wie hij voor zich heeft. Helaas is de angst wederzijds en is het nog niet gelukt om de twee partijen tot een aaibare entente te bewegen. Gelukkig lijkt er van Arabische zijde ook behoefte aan een oplossing, want gisteren stond er plots een vredesdelegatie van drie man voor mijn deur. Althans, dat vertelde de schoonmaakster mij na afloop – net op dat moment liet ik de kleine querulant uit in het park.
Yvon, sinds jaar en dag mijn steun en toeverlaat in Casa Boni, begon te lachen toen ze haar relaas deed. Twee heren in djellaba en een jonge jongen die als tolk fungeerde. De boodschap was dat zij, de mannen, bang zijn voor mijn hond. De vrouwen ook, maar dat was blijkbaar secundair. Of we daar alstublieft rekening mee wilden houden. Yvon had hen beleefd aangehoord maar werd afgeleid doordat de arabieren continu met angstige ogen achter haar staarden. Ze begreep niet waar ze bang voor waren; Boni rende immers twee kilometer verderop achter ongesluierde teefjes aan. Ze had een snelle blik achterom geworpen en plots viel haar kwartje; de mannen hadden het kunststof beeld (van een Franse bulldog) dat in mijn huiskamer pronkt, voor the real Boni aangezien…
Vanochtend stond ik met een van de Emiratiërs in de lift. Ik was alleen, Boni lag thuis uit te slapen. De buurman was opvallend ontspannen en sloeg me joviaal op de schouders: “Salam aleikum, what a beautiful day!” Had hij zo vroeg al aan de sisha gelurkt? Nog voordat ik antwoord kon geven kwam de aap, of beter gezegd de hond, uit de mouw: “We are very impressed. You have a beautiful wife staying in your house and your dog is behaving much better now. We saw him yesterday and he was very quiet… Chukran Sir, thank you so much! »
