Het gaf me zelfvertrouwen. Op de fiets door de stad crossen. Iets dat ik nog kan. Op YouTube staat een filmpje van een Parkinson-patiënt die amper meer kan lopen. Maar ‘du moment’ dat hij op een fiets wordt gehesen, worden zijn spieren soepel en demarreert hij als Bauke Mollema in een Touretappe. Een gelijkaardig gevoel overviel mij gisteren toen ik – zoals altijd (te) laat voor een afspraak – op een Bicing sprong. Dat zijn die rode fietsen die je overal in Barcelona kunt ‘lenen’ (en elders stallen) voor 50€ per jaar.
Het was verschrikkelijk druk in de stad, de tijd van kerstinkopen en vroege rebajas. Niettemin laveerde ik lustig door de winkelkuddes via smalle straatjes en bomvolle pleintjes. Af en toe dreigde ik een Catalaans gezin of Chinese toerist omver te rijden maar al slalommend lukte het wonderwel om zonder kleerscheuren bij de bestemming aan te komen. De ervaring die Nederlanders – fietsnatie bij uitstek – van kinds af aan hebben met tweewielers, betaalde zich uit; jong geleerd, nooit verleerd.
Met passeerbewegingen waar Messi jaloers op zou zijn, reed ik het plein op waar ik de fiets wilde stallen. Terrasjesmensen keken vol bewondering. Althans, dat dacht ik en werd overmoedig. Zou ik met een wheelie eindigen of een pirouette? Stoer ging ik op de pedalen staan zodat iedereen kon meegenieten. Ik zakte terug op het zadel en maakte me klaar voor de apotheose. Wat er toen gebeurde was inderdaad onvergetelijk voor iedereen die het zag, maar nog het meest voor mij…
Met een harde klap zakte het zadel een halve meter naar beneden. De hoogte-versteller was losgeraakt; plots zat ik – erg lullig – met mijn knieën op de grond. Mijn gebit trilde nog een paar seconden na. Met een rood hoofd, nog roder dan de Bicing, parkeerde ik de klotefiets in de stalling en waggelde richting afspraak. Mijn benen waren nu nog strammer dan voor het fietstochtje.